Als het jaar ten einde loopt, heeft de gemeente de gewoonte om af te sluiten met een week van gebed. Op 31 december houdt ze een laatste gebedsbijeenkomst. „Dan zingen we veel liederen in mineur: het is een tijd van terugdenken aan overleden geliefden, aan onze onvolkomenheid, aan dat wat nooit meer terug zal komen. We staan onszelf dat verdriet toe. Als het nieuwe jaar is aangebroken, danken we de Heere voor het voorgaande jaar en vragen een zegen voor het komende jaar.”

Myltseva (31) verhuisde met haar ouders in 2010 naar Petrozavodsk, de hoofdstad van de deelrepubliek Karelië, in het noordwesten van Rusland. „Sindsdien ben ik daar lid van de niet-geregistreerde baptistengemeente.”

De gemeente wordt elke zondag door zo’n zestig mensen bezocht, vertelt Myltseva. „Er zijn leden bij die vanuit een andere stad meer dan 150 kilometer reizen. We bidden dat God hen in hun eigen woonplaats zegent met een kerkgebouw, zodat ze niet zo ver hoeven te reizen.”

Haar taak in de kerk is het om, naast het zingen in het kerkkoor, reizigers en gasten te begeleiden. „Er wordt veel gereisd in Rusland; gastvrijheid is bij ons erg belangrijk. Naast evangelisten of buitenlandse gasten krijgen wij regelmatig bezoek van gelovigen uit steden, die naar de dorpen komen. Als gastvrouw van de gemeente bied ik hen een maaltijd en tijdelijk onderdak.”

De gemeente heeft vorig jaar voor het eerst in veertien jaar een eigen predikant ontvangen. „Wat een zegen is het om een jonge broeder te hebben die de pastorale zorg op zich neemt en een goede toegang heeft tot de jongeren van de gemeente. Zij hebben veel vragen.”

Na de val van het communisme eind jaren negentig hebben christelijke gemeenten veel meer vrijheid gekregen om samen te komen en het Evangelie te delen. „Er was toen een grote toestroom van nieuwe gelovigen.”

Boete

Tegenwoordig is religie voor veel mensen in Rusland normaal geworden volgens Myltseva. „Zo zelfs, dat velen onverschillig staan tegenover de boodschap van Gods heil. Of we worden, in sommige gevallen, geconfronteerd met vijandigheid tegen de eenvoud van de Bijbel. Dan deelt de politie onrechtvaardige boetes uit of schelden mensen christenen uit als die op straat evangeliseren. Maar we weten dat alle dingen meewerken ten goede voor hen die God liefhebben.”

Het afgelopen jaar bad de gemeente in het bijzonder voor mensen die dreigen af te dwalen. „Wat een zorg gaf het ons als gemeente wanneer iemand leek af te haken of zich soms zelfs losmaakte van de gemeente. We baden vurig tot de Heere om diegene weer terug te brengen aan Zijn voeten. Tegelijkertijd vroegen we ons af of het wegglijden niet kon liggen aan ons eigen leven of dat van de gemeente.”

De vreugde was groot toen de meesten zich weer onder tranen van berouw bij de gemeente voegden, zegt Myltseva. „Maar God schonk ons meer: er kwamen meer dan tien zielen uit de wereld naar de gemeente. Enkelen van hen lieten zich dopen.”

Een van de plannen dit jaar is om een nieuw gebedshuis te bouwen.

De gemeente groeit en het gebouw wordt te klein. „We hebben geld gespaard, maar onze ogen zijn gericht op God: als Hij Zijn zegen geeft, wordt het gebedshuis niet vergeefs gebouwd.”

Het zendingsveld

De redactie sprak zes voorgangers van over de hele wereld om hen te vragen hoe zij het nieuwe jaar ingaan. Vandaag portret 6, de laatste van de serie.