Maja Bradaric (16) werd in november vorig jaar in een auto gewurgd met een touw door Goran M. uit Beuningen. De jonge Goran zat in dezelfde auto, samen met een derde verdachte, Ferdi Ö. die later terechtstaat. De jongens vervoerden het lichaam van Maja na haar dood naar de uiterwaarden van Bemmel en staken het in brand.

De rechtbank veroordeelde Goran M. eerder tot acht jaar celstraf en tbs. Goran P. kreeg drie jaar, waarvan een halfjaar voorwaardelijk. Zowel voor de rechtbank als het hof had het openbaar ministerie respectievelijk twaalf jaar en tbs en zes jaar geëist.

Het hof acht beide Gorans schuldig aan het medeplegen van moord en medeplegen van het wegvoeren en verbranden van een lijk. De rechtbank in Arnhem kwalificeerde Goran P. eerder niet tot medepleger, maar achtte hem slechts medeplichtig. De daders zijn, ondanks verzoeken van de advocaten van beide jongens, veroordeeld volgens het volwassenenrecht.

Volgens het hof was er sprake van een bewuste, nauwe en volledige samenwerking tussen het drietal. Goran P. was in de weken voorafgaand aan het misdrijf op de hoogte van de plannen om Maja te vermoorden. Bovendien is hij de bewuste avond van de moord, op 17 november 2003, met Goran M. en Ferdi Ö. in de auto gestapt en heeft hij het touw aangereikt waarmee het meisje is gewurgd. Hij heeft zich op geen enkel moment gedistantieerd, noch van de voorbereiding, noch van de uitvoering van de moord, aldus het hof.

De raadsheren spraken van een „weerzinwekkende moord, waarvoor geen enkel begrijpelijk motief is aangevoerd.” De moord is des te schokkender, omdat die is uitgevoerd „door daders die Maja tot haar vriendenkring rekende en die zij dus mocht vertrouwen.” In de dagen na haar dood, toen het meisje nog als vermist te boek stond, hebben de jongens zich tegenover de buitenwereld en de ouders van Maja gedragen alsof ze gaan weet hadden van hun daad. Ook dat neemt het hof hen zeer kwalijk.

Het hof noemde het in de zaak van Goran M. uitermate schokkend dat hij, toen nog maar 18 jaar oud, zo planmatig, berekend en onvoorstelbaar wreed tot zijn daad is gekomen. Deskundigen die M. hebben onderzocht, menen dat hij gebrekkig ontwikkeld is en dat het feit hem in verminderde mate kan worden aangerekend. Ook omdat ze de kans op herhaling groot achten, legde het hof tbs met dwangverpleging op.