Al vanaf september 2001 werden bankbiljetten en munten onder banken en detailhandelaren gedistribueerd om knelpunten te voorkomen. De euro was in de eerste dagen van 2002 bijna overal beschikbaar. Op 3 januari gaf 96 procent van de geldautomaten in het eurogebied eurobankbiljetten af. Een week na de invoering werd meer dan de helft van alle fysieke betalingen in euro’s afgewikkeld. Op 1 maart 2002 werd de euro het enige wettige betaalmiddel in het eurogebied.

Voor de munten van 1 en 2 eurocent bleek al snel geen grote toekomst weggelegd. Onder andere in Nederland worden deze munten niet gebruikt. Maar ook de biljetten van 500 euro hebben geen toekomst. De Europese Centrale Bank (ECB) stopte in 2019 met de productie van het waardevolste eurobiljet omdat deze in het dagelijkse leven nauwelijks werden gebruikt en fraude in de hand werken. Betalen met de biljetten is nog wel mogelijk. Eind november waren er nog zeker 376 miljoen van deze biljetten in omloop.

Om politieke rivaliteiten te voorkomen, zijn de monumenten op de eurobankbiljetten geen echte maar fictieve bouwwerken, gebaseerd op gemeenschappelijke Europese ontwerpen. De bruggen zijn evenwel te bewonderen in Spijkenisse. Ze werden er gebouwd als onderdeel van een nieuwbouwproject. Overigens wordt momenteel nagedacht over nieuwe ontwerpen voor de eurobiljetten.

De euro werd in eerste instantie in twaalf landen het wettige betaalmiddel. Om de landen te onthouden werd in Nederland het ezelsbruggetje DING FLOF BIPS geïntroduceerd, naar de eerste letters van de landen die de eenheidsmunt invoerden. Momenteel is de lijst uitgebreid naar negentien landen.