Een nadeel van een uurtje middagrust in december en januari nemen is wel: er is nóg minder tijd om wat vitamine D van de zon op te vangen. Een ander minpunt: het lijkt wel nacht op het moment dat je je ogen weer opent.

Bij een siësta denk je al snel aan landen rond de Middellandse Zee waar mensen zich op het warmste moment van een hete zomerdag even terugtrekken. December in Nederland oogt en voelt anders. Druilerig. En somber.

Dat mensen rond Kerst het binnen wat gezellig maken door wat extra lampjes aan te doen snap ik daarom wel. In mijn geval voelt het ontwaakmoment daardoor bovendien net iets minder ongemakkelijk.

Toch ben ik bij ons thuis de enige die om licht en sfeer lijkt te geven. Zodra ik, na mijn middagdutje, onder aan de trap sta, zie ik het al snel. Door het glas boven de deur komt geen enkel licht. Óf iedereen zit op z’n eigen kamer óf de elektriciteit is uitgevallen, ga ik de scenario’s af. Beide gedachtes blijken niet te kloppen: de mannen zitten gewoon op de bank. Onderuitgezakt. In het donker. Zonder de moeite te hebben genomen om een schemerlamp of kaarsje aan te doen.

„Waarom zou dat moeten?” vragen mijn mannen –volgens mij oprecht– verbaasd. En ja, dan val ik stil. Natuurlijk móét er niks. Maar voelen ze nou echt niet aan dat het met een lamp aan toch een stuk gezelliger is?

Vreemd genoeg maakt het me ook een klein beetje blij: blijkbaar ben ik als moeder tussen de mannen in ons gezin nodig om licht te brengen. Zeker in deze tijd, waarin het allemaal nog wat extra donker lijkt, is dat wat mij betreft een belangrijke taak.

Blijkbaar hebben ze bovendien geen lampjes of andere versieringen nodig om het goed te hebben. En dat is dan weer een les voor mij. En misschien wel voor meer mensen, die nog in hun hoofd hebben dat je Kerst niet echt kunt vieren tijdens een periode van lockdown. Want het zou natuurlijk ook zomaar omgekeerd kunnen zijn.