Op het Witteorgel uit 1853 klinken nu Mendelssohn, Brahms, Reger en Franck. Versluis is een organist met een pittig temperament en een voorkeur voor uitgesproken kleuren. In Mendelssohns drie preludiums en fuga’s opus 37 (goed om ze alle drie op te nemen!) kan hij die eigenschappen vieren, maar Brahms’ uiterst berustende ”Herzlich tut mich verlangen” en ”O Welt, ich muss dich lassen”, beide tweemaal, vragen om donkerder kleuren en dichterlijker spel. Beide gaan orgel en speler goed af, ze klinken met fraaie welvingen in klank en spel. Een vraagteken zet ik bij het slotakkoord van ”Herzlich tut mich” opus 122 nummer 10.

Aan de uiterst snelle en felle Toccata in d uit Regers opus 59 is het wennen, als je denkt aan orgels van Sauer en Walcker. Beter vind ik de fuga; en Regers Praeludium d-moll opus 65 kent veel meeslepende momenten, zoals het perfecte rolzwellereffect aan het begin.

Bijzonder verrassend is het subtiele Franse palet dat Versluis tevoorschijn tovert in Francks ”Prière”. Krachtige grondstemmen, perfecte tongwerken, een heerlijke flow vol suggestie: reformatorische bevindelijkheid en Frans-katholieke mystiek schuiven hier naadloos over elkaar, ”con dedizione” in optima forma én in dubbele zin.

Con Abbandono – Bätz/Witte organ, Grote Kerk Gorinchem – Volume 1, Arjan Versluis; D. E. Versluis Classical Music Productions; € 12,50; bestellen: www.deversluis.nl