Altijd boeiend om met jongeren in gesprek te gaan, en voor zo’n klas maakt dat hun bezoek extra interessant. Jammer genoeg staan dergelijke contacten door corona­maatregelen en door de verhuizing van de Tweede Kamer momenteel op een laag pitje. Maar hopelijk wordt dat in de toekomst weer beter.

Enkele jaren geleden schoof ik aan bij een 3-vmbo-klas, kaderberoepsgerichte leerweg. Bijna allemaal 14- en 15-jarige meiden die hadden gekozen voor het profiel zorg en welzijn. Veel vragen over de politieke besluitvorming en de rol van de SGP daarin stelden ze niet, maar wel over hoe het nou was om Kamerlid te zijn, en over hoe mijn vrouw en kinderen daar daarmee omgingen.

„Wat doet een Kamerlid allemaal? En vindt u dat leuk werk?” Ik vertelde iets over vergaderen, vergaderen en vergaderen, over minstens honderd mailtjes per dag, over contacten met collega-Kamerleden, over werkbezoeken, gastlessen en debatbijeenkomsten en over bezoeken aan SGP-kiesverenigingen of -afdelingen ’s avonds.

„O, maar hoeveel uur per week werkt u dan? Bent u ’s avonds wel vaak thuis?” Tja, dat een werkweek van zestig uur eigenlijk een rustig weekje is, riep wel enige verbazing op, maar oké, daar keken ze niet echt van op. Maar dat je ’s avonds vaak in Den Haag zit of ergens anders in het land aanwezig bent, riep het nodige medelijden op.

„Da’s ook niet leuk voor uw vrouw”, vonden ze (dat onze kinderen op zichzelf wonen, hadden ze al begrepen). Ik beaamde dat, maar zei dat zij daar goed mee kan omgaan en dat ze mij zo steunt in mijn taak als Kamerlid. Ook als het soms onverwachts zo laat wordt dat ik de laatste trein niet meer kan halen en dus een hotelkamer moet boeken.

Dat kon dus ook gebeuren? Wat een tegenvaller! En ze kregen spontaan medelijden met mijn vrouw. „Wat naar voor haar!” reageerden ze. „Zeker, ze vindt dat niet fijn”, bevestigde ik, en met dat ik dat zei, zag ik vanuit mijn linkerooghoek twee meiden een beetje giebelend met elkaar praten. Dus zeg ik: „Volgens mij hebben jullie nog een vraag.”

„Eh, ja”, reageerde de vrijmoedigste van hen, „we vroegen ons af: hoe doet u dat met uw schone slip dan?”

Onbetaalbaar, zo’n praktische vraag! En wat waren ze gerustgesteld toen ik uitlegde dat ik voor dergelijke gevallen altijd een noodpakketje klaar heb liggen…

Waren dit leerlingen die ”laag opgeleid” werden? Kom nou! Het zijn de jongeren die je graag aan je bed hebt als je hulpbehoevend bent. Praktisch ingesteld en met een goed inzicht in wat een patiënt of cliënt nodig heeft. Ze kunnen met hun talenten op hún terrein hoogontwikkeld zijn. Anderen hebben weer meer theoretisch gerichte gaven. Ook die kwaliteiten zijn belangrijk, maar als er een verbouwing nodig is of je moet de badkamer renoveren, staan ze met twee linkerhanden. Dan heb je gewoon hoogontwikkelde, deskundige vaklui met degelijke vakkennis nodig. Of ze vmbo-kader, mts of hts hebben gedaan, is volstrekt onbelangrijk.

De politieke discussie over afschaffing van de aanduidingen ”hoger” of ”lager opgeleid” is naar mijn mening dan ook zinloos, evenals de pleidooien om in het vervolg te spreken over ”theoretisch of praktisch opgeleid”. Altijd zal daarin een zekere gevoelswaarde meespelen. Die verandert niet door de termen aan te passen. Zo maakbaar is de samenleving niet. Belangrijk is dat vakmanschap meer maatschappelijke waardering krijgt. Of dat nu vakbekwaamheid in praktische of meer theoretisch georiënteerde beroepen is, doet er niet zo veel toe.

Al wordt hoog of theoretisch opgeleid momenteel maatschappelijk meer gewaardeerd, zeker de politiek kan mijns inziens juist veel leren van laag of praktisch opgeleide burgers.

De auteur is lid van de SGP-Tweede Kamerfractie.