Deze week moest ik een testuitslag opvragen. Voor iemand zonder DigiD. Na lang zoeken had ik een nummer gevonden dat ik kon bellen. Na het doorlopen van een keuzemenu, waarbij ik heel goed moest opletten, koos ik uiteindelijk voor nummer zes. Niet omdat bij die optie werd gezegd wat ik nodig had, maar omdat ik inmiddels was vergeten wat de andere opties waren.

Dat had ik misschien beter anders kunnen aanpakken: de wachttijd bij nummer zes bedroeg minstens 45 minuten. Ik moest even heel hard en heel lang zuchten. En daar schrok ik van. Want tijdens een eerder telefoongesprek had een stem op een bandje gewaarschuwd: „Ook terwijl u wacht, kunnen we horen wat u zegt.”

„Wát?!” zei ik toen, heel zacht, tegen mijn telefoon, „is dat echt zo?” Ik leg mijn mobiel tijdens het wachten altijd, op speakerstand, naast me, zodat ik kan horen of ik al aan de beurt ben. Tot die tijd probeer ik dan zo veel mogelijk te doen: aardappels schillen, stofzuigen, een liedje zingen, naar het toilet gaan. Of tegen de telefoon schreeuwen dat het veel te lang duurt en dat ik het nu weleens tijd vind om geholpen te worden.

Dat laatste luchtte altijd lekker op. En het zorgde er steeds voor dat ik de persoon die ik aan de lijn kreeg, rustig te woord kon staan. Maar sinds die waarschuwing durf ik niet meer.

Gelukkig doe ik in wachttijd ook dingen die weinig geluid maken, zoals googelen. Na mijn zucht typte ik in: „Kun je wél of níét gehoord worden tijdens een telefoongesprek waarin je in de wacht wordt gezet?”

Het antwoord bleef onduidelijk: sommigen menen (of hopen) dat het absoluut niet kan, maar iemand die bij een callcenter werkt, weet zeker van wel. Ze had een collega die mensen bewust even in de wacht zette om te luisteren hoe ze in het verkoopproces stonden. (De man bleek enorme omzetcijfers te halen.)

Er zit niets anders op. Voortaan zwijg ik, hoe lang de wachttijd ook bedraagt. Of kan iemand aantonen dat de partij aan de andere kant van de lijn ab-so-luut niet kan meeluisteren? Please!