Omdat ik dit jaar zestig ben geworden, ontving ik onlangs van de huisarts een officiële uitnodiging voor een gratis griepprik. Hoewel het bijgevoegde schrijven repte van „een grote kans om ernstig ziek te worden”, meende ik dat één kalenderjaar heus niet zoveel verschil zou maken en dus liet ik op de vastgestelde datum verstek gaan.

Wat meespeelde is dat ik slechts twee keer in mijn leven flink de griep heb gehad, beide keren tijdens een bijzonder stressvolle periode op mijn werk. Nu ik niet langer in loondienst ben, stress zoveel mogelijk vermijd en zo gezond mogelijk probeer te leven, leek de kans om heel ziek te worden van influenza me tamelijk klein. Niemand die er verder naar vroeg en niemand die op het idee kwam me een antivaxxer te noemen.

Opmerkelijk genoeg gelden voor het coronavaccin heel andere regels en heel andere maatstaven. Hoewel vrijwilligheid voorop stond en nog altijd met de mond wordt beleden, wordt de druk op ongevaccineerden opgevoerd. In familiekring leidt het tot morele druk, terwijl de overheid de duimschroeven langzaam maar zeker steeds verder aandraait en maatschappelijke uitsluiting gebruikt als pressiemiddel.

Zelf aarzelde ik omdat ik het vaccin niet helemaal vertrouw en de farmaceutische industrie al helemaal niet. In december 2020 noteerde ik in mijn aantekeningen, toen nog met een vraagteken, de mogelijkheid dat het vaccin pas werkzaam zou zijn bij een jaarlijkse herhaalprik. Dat bleek nog optimistisch ingeschat, want het Janssen-vaccin heeft na amper zes maanden al sterk aan kracht ingeboet. Niemand weet ook of de aangekondigde boosterprik meteen ook echt de laatste is.

Ondertussen wordt steeds waarschuwend gesproken over een „pandemie van ongevaccineerden”, terwijl het gevaar vooral schuilt in gevaccineerden die met hun QR-code overal toegang hebben terwijl ze ongemerkt besmet kunnen zijn. Daar komen nog de gevaccineerden bij die zich onterecht volledig beschermd voelen en mensen die zich veilig wanen in het gezelschap van gevaccineerden en daarom losser met de regels omgaan.

Hoewel ik nog steeds niet gevaccineerd ben, ben ik tot op heden niet besmet geraakt en heb ik ook niemand besmet. In die zin zou je kunnen zeggen dat ik vooralsnog part noch deel heb aan de pandemie. Op kritische vragen antwoord ik steevast dat ik statistisch gezien waarschijnlijk meer kans heb in het ziekenhuis te belanden door een appende automobilist die mij in het halfdonker van mijn fiets rijdt, dan vanwege het coronavirus.

De bottomline is dat iedere ongevaccineerde elk moment van gedachten kan veranderen en kan besluiten zich alsnog te laten inenten, terwijl andersom onmogelijk is. Je kunt ook zeggen dat je door jezelf niet te laten vaccineren wellicht iets meer risico loopt om ernstig ziek te worden, maar tegelijk honderd procent zeker weet dat je niet getroffen zult worden door eventuele schadelijke bijwerkingen.

De auteur is publicist. Voor eerdere columns zie rd.nl/hormann. Reageren? hormann@refdag.nl