„En zij ontvingen Hem niet, omdat Zijn aangezicht was als reizende naar Jeruzalem.”

Lukas heeft in het vorige hoofdstuk aangetoond hoe de Heere Jezus, terwijl hij van plan is naar Jeruzalem te reizen om daar te lijden en te sterven en daarvoor door Samaria wil trekken, door de Samaritanen uit haat, die ze de Joden toedroegen, verhinderd werd in hun land te komen. De discipelen, Jakobus en Johannes werden daarover zo vertoornd dat ze de Samaritanen met vuur van de hemel wilden verslonden hebben. Maar Christus bestrafte Zijn twee discipelen daarover scherp.

Dat lezen we vanaf vers 5. Want daar verhaalt de evangelist ons een bijzonder voorval dat de Heiland Christus Jezus in de dagen van Zijn vlees heeft gehad met de Samaritanen. Toen de dagen van Zijn opneming of vertrek van deze wereld begonnen vervuld te worden, nam de Heiland voor te reizen naar Jeruzalem, om daar te lijden en te sterven. Hij wilde reizen door het land der Samaritanen en zond daarom enige boden of discipelen vooruit. Deze komen in een zeker dorp der Samaritanen en zochten daar voor de Heiland, Die volgde, een herberg. Maar die Samaritanen begrepen dat de Heiland voornemens was naar Jeruzalem te reizen om daar, zoals ze meenden, in de tempel hun godsdienst te verrichten. Daarom weigerden ze Hem in hun land te ontvangen, omdat de Jeruzalemse godsdienst geheel tegen hen streed. Ze waren zeer bittere vijanden van allen die te Jeruzalem aanbaden.

Theodorus van der Groe,
predikant te Kralingen

(”Uitmuntende en uitgezochte predikatiën”, 1764)

Theodorus van der Groe werd geboren op 3 september 1705 in Zwammerdam. Hij werd in 1730 predikant te Rijnsaterwoude; tien jaar later vertrok hij naar Kralingen, waar hij tot zijn overlijden in 1784 zou staan. Van der Groe wordt gezien als de laatste vertegenwoordiger van de Nadere Reformatie.