Vaak wandel ik voor het eten nog even. Dilemma: ga ik nu wel of niet? Ik bedoel: als het toch niet meetelt voor de Ommetjesapp... Even Buienradar checken. Zwengel ik hiervoor mijn laptop aan? Of toch maar niet. Ik kijk wel gewoon naar de lucht. Het is droog. Een halfuur later ben ik weer thuis. Drijfnat.

Om weer warm te worden besluit ik een bananenbrood te bakken. Hoeveel amandelmeel moet er ook alweer in? Het recept zit niet in m’n hoofd maar in mijn iPhone. Een half pak zal wel voldoende zijn. Nu ik toch aan het improviseren ben, strooi ik nog wat noten op het meel. En amandelschaafsel. Even later staat er een geurig baksel op het aanrecht. Snel een foto maken voor Facebook. Kan ik direct even kijken welk nieuws er in de wereld speelt. Oh nee. Laat maar...

Na het eten zou ik nog even een pakje ophalen bij een gemeentelid. Het tijdstip zat nog in m’n hoofd, maar waar woont ze ook alweer? De ledenlijst staat tegenwoordig in een app. Altijd bijgewerkt; superhandig. Als je tenminste je telefoon bij je hebt. Eenmaal onderweg blijk ik het juiste adres lastig te kunnen vinden. Heb ik nog ergens een stratenboek? Vroeger kreeg ik voor iedere verjaardag de nieuwste editie.

Exact een halfuur te laat kom ik aan. Het blijkt niet erg, maar zelf baal ik ervan. Onze jongste gaat daardoor ook te laat naar bed. Die hoor ik daar dan weer niet over klagen. „U leest toch nog wel even voor?” smeekt hij. „Natuurlijk.” Eh... als ik m’n telefoon had. Want sinds de coronatijd is de bibliotheekapp helemaal ingeburgerd in huize Dijkstra.

Natuurlijk zou ik nu een kop thee moeten zetten en een boek uit de kast pakken. Maar ik blijf me wat onrustig voelen zo zonder telefoon. Ik mis 
de waarschuwende piepjes van mijn digitale agenda. Vergeet ik nu geen belangrijke afspraak? Misschien toch maar weer een papieren exemplaar kopen. Voor het geval. 
Of een extra telefoon.