Met het opslaan van energie heeft Nederland al de nodige ervaring in de vorm van aardgas. Reserves worden ondergronds opgeslagen, zodat altijd genoeg voorhanden is om aan de vraag te voldoen. Dat is althans het idee; in de praktijk zijn de aardgasreserves momenteel niet vol en dat leidt tot meer onzekerheid. Naarmate Nederland meer elektriciteit uit schone bronnen als zon en wind gaat halen, wordt de leveringszekerheid een nog grotere uitdaging. Het waait immers niet altijd even hard en de zon schijnt ook niet het hele jaar door even fel op zonnecellen. „Dit vraagt om een flexibeler energiesysteem en de inzet van nieuwe technologieën en oplossingen”, schrijven TNO en EBN.

Ondergrondse opslag van energie zal vanaf 2030 „cruciaal” worden volgens de onderzoekers. Dat kan in diverse vormen en op diverse plaatsen. Een belangrijke rol zal volgens TNO en EBN zijn weggelegd voor waterstof. Dat kan worden opgeslagen in zoutcavernes, die zijn ontstaan door zoutwinning, en mogelijk ook in gasvelden. Naar die laatste optie moet nog meer onderzoek worden gedaan. Ook heel andere opslagtechnieken kunnen belangrijk worden. Zo zou warm water om huizen te verwarmen opgeslagen kunnen worden in zogeheten aquifers, watervoerende lagen in de grond.

„Deze ondergrondse technologieën bieden een veel grotere opslagcapaciteit dan bovengrondse alternatieven zoals batterijen”, leggen de instituten uit. Omdat de ontwikkeling van de ondergrondse technologieën jaren zal duren, moet de overheid snel beleid gaan maken, vinden de onderzoekers. Ze raden aan de technische haalbaarheid van diverse technieken te onderzoeken. Ook moet nog worden bepaald welke plekken zich lenen voor energieopslag.