Diep onder in het water wordt door heel kleine koraalpoliepjes een koraalrif gevormd. Rif bouwende koralen groeien heel langzaam en daarom duurt de vorming van een koraalrif eeuwenlang. Het Great Barrier Reef, het grote koraalrif voor de kust van Queensland (Australië), en de ring van kleine eilanden (atollen) in de Stille Oceaan zijn allemaal op deze wijze gevormd.

Door dit eeuwenlange proces wordt het fundament gelegd voor een nieuw eiland waarop mensen, dieren, bloemen en bomen kunnen leven. Onder water ontstaat een rijke kleuren­explosie. Op de eilanden bloeien prachtige bloemen en kleurrijke vissen zwemmen eromheen in het helderblauwe water.

Maar wie ziet daar onder en boven het water al die glorie en grootsheid van God? Alles groeit, bloeit daar, in en boven het water, tot eer van Hem. Eilanden waar vele jaren geleden ook het Evangelie is gebracht en waar mensen God hebben leren kennen. Die verre eilanden met de bewoners worden door God gezien.

Wanneer uw woning op een achterafplek staat en uw naam en positie in deze wereld niet zo bekend zijn, zit daar dan niet over in. De Heere heeft u daar doen wonen. De Heere heeft sommigen van ons nodig om net die als koraalpoliepjes te werken buiten het zicht van mensen om.

Het hart vol van de Heilige Geest om in stilte te werken tot zegen voor anderen. De dag komt dat Jezus de beloning geeft aan hen die getrouw zijn geweest. Dan worden zij naar voren gehaald die hier in het leven nooit zijn opgevallen. Daar waar wij wonen, wonen wij met een doel. Tien hoog in een miljoenenstad, ergens veraf op het platteland, op al die plekken gebruikt God u.

Jezus was thuis was in Kapernaüm (Mar. 2), in het Galilea der heidenen, en van daaruit deed Hij Zijn zegenrijk werk. In het kleine vissersdorp, ver weg van de grote stad Jeruzalem, waar Hij in huis was, gebeurden grote dingen. De menigte kwam naar Hem (Jezus) toe en een verlamde kon weer lopen (vers 9). Waar wij wonen, dáár vraagt God van ons om te bloeien tot eer van Hem.

In Mozambique is een heel klein plaatsje; Kakutha. In het Chewa betekent Kakutha ”het einde” of ”daar waar de wereld ophoudt”. Hier luisterden wij zondags diverse keren in het kerkje naar het prachtige zingen van de gemeente in dat kleine stille plaatsje. Daar wonen mensen die door God gevonden zijn en die zingen nu tot Zijn eer.

Nu denk ik: Kakutha, die leegte is niet ver bij ons vandaan. De leegte in onze samenleving en in de geseculariseerde harten van de mensen is het grootste zendingsgebied. Knaagt niet in de harten van de mensen de eeuwigheidshonger steeds onder de oppervlakte?

Dank dat wij een God hebben Die in Christus Jezus naar deze wereld gekomen is, om zondaren te zaligen. Is Jezus in ons hart, dan zal de vrucht daarvan gevonden worden tot aan het einde van de wereld. Daar gebeurt wat gebeurde in Kapernaüm: mensen gaan God verheerlijken en zeggen: „Wij hebben nooit zulks gezien” (Mar. 2:12).