Recensie: Columns leiden lezer in de wereld van klassieke muziek
Vaak beoordelen we muziek op basis van smaak: vind ik het mooi of niet? Minder gewend zijn we om klanken te verbinden met kennis. Toch geldt voor veel muziek: hoe meer je ervan weet, hoe mooier het wordt. Het helpt bij het luisteren, bijvoorbeeld, om te weten dat Johannes Brahms zijn intermezzo in A voor piano schreef tijdens het ziekbed en overlijden van zijn zus. Bekende klanken verdiepen zich met die kennis.
Dat is het uitgangspunt van muziekjournalist Maurice Wiche, die tal van columns over klassieke muziek schreef voor De Limburger, nu gebundeld in het boekje ”Nootzaak”. Het is een boeiende verzameling wetenswaardigheden geworden, voor breed publiek interessant. De gemiddelde column beslaat zo’n twee bladzijden en biedt meestal een anekdote rond een muziekstuk. Wie weinig weet van klassieke muziek, vindt een toegankelijke inleiding. Voor wie er beter in thuis is, zijn er veel herkenningspunten, maar bieden de columns ook regelmatig nieuws.
Een aantal valkuilen weet de bundel niet te vermijden. De columns zijn op hun sterkst wanneer ze niet proberen de muziek zelf te beschrijven, zoals hier en daar gebeurt. Daarnaast gebruikt Wiche graag een pakkende slotzin. Regelmatig mooi gevonden, maar soms zijn de uitsmijters wel erg plichtmatig of nietszeggend. Een zin als „Het blijft merkwaardig” kan onder elke column staan. Ronduit ontsierend zijn een aantal momenten met plat taalgebruik, onder meer wanneer het over religie gaat.
Neemt niet weg dat Wiche erin slaagt klassieke muziek dicht bij een breed publiek te brengen, en dat is een verdienste.
Nootzaak. Columns over klassieke muziek, Maurice Wiche; uitg. Aspekt; 166 blz.; € 18,95
