Het algoritme was dit keer geslaagd in zijn poging om mij een artikel voor te schotelen dat bij mijn leefwereld past, want de boodschap bleef hangen. Nee, ik heb niet meteen een hoepel aangeschaft in een poging af te vallen. De hoop op een platte buik heb ik na drie kinderen wel opgegeven. Maar die hoepel kwam deze week weer in mijn gedachten toen ik hoorde dat de regel om 1,5 meter afstand te houden gaat verdwijnen.

Ik had al bijna vrede gesloten met het gegeven dat afstand houden een blijvertje was. Natuurlijk, ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat ik m’n ouders weer uitgebreid kan knuffelen. En mensen een hand geven als begroeting vind ik ook veel fijner dan een rare boks of een hartgebaar. Maar in veel andere situaties vond ik die afstand wel oké.

In de rij in de supermarkt bijvoorbeeld. En in de wachtkamer van de dokter. Aan de leestafel van de bibliotheek. En in de hoofdstraat van mijn woonplaats. Daar hoeven mensen zich niet per se langs me heen te wurmen. Liever niet zelfs.

Dat blijkt helemaal niet zo vreemd. Ik las laatst een artikel over het thema persoonlijke ruimte. Als mensen te dichtbij komen, kun je een heel onprettig gevoel krijgen. Tenminste, als dat mensen zijn die je niet tot je naaste relaties rekent.

Bij het artikel stond een tabel met acceptabele afstanden per gelegenheid. Een lezing geven? Vier meter afstand houden kan best. Bij een zakelijke meeting is een tafel van twee meter tussen jou en anderen nog prima te doen. Voor een gesprek met vrienden is een meter oké. En tijdens een intiem etentje met je partner voelt elk obstakel tussen jou en hem of haar al als één te veel.

Misschien heb ik op zolder nog wel ergens een hoelahoep liggen. En anders is-ie vast wel in een webshop te vinden. Thuis zal ik hem niet nodig hebben, maar al hoepelend door de winkelstraat of de supermarkt gaan, zou best eens een oplossing kunnen zijn voor mijn behoefte aan persoonlijke ruimte.

En misschien helpt het toch ook tegen die buik.