Ik moest de afgelopen weken steeds maar weer denken aan het begin van dit jaar. Toen was de teneur een volstrekt andere. Het zou, zo dacht iedereen, nooit meer worden zoals het was. Corona had ons geleerd anders te leven. Matiger en veel rustiger.

We zijn een maand of zeven verder en de wind is volledig gedraaid. Begrijp me goed: daar ben ook ik blij mee. Natuurlijk. Je moet wel een ziek persoon zijn als je terugverlangt naar een tijd waarin er duizenden mensen stierven aan Covid-19 en anderen maanden gezondheidsproblemen hadden door de nasleep van die ziekte.

Maar toch kan ik de knop wat levensstijl betreft nog maar niet omzetten. Ik verdraag het bijna niet dat er alweer volop vliegmaatschappijen zijn die aanbieden reizigers voor een paar tientjes naar zonnige stranden te vervoeren. Dat de files weer terug zijn, de winkels weer volstromen en dat het over niets anders meer gaat dan festivals, dansfeesten en vakanties.

Ik geniet absoluut ook van de versoepelingen. En dan ben ik ook nog iemand die door de pandemie geen cent schade heeft geleden. Want wat begrijp ik al die ondernemers goed die blij zijn dat er weer veel meer kan en dat ze niet meer hoeven te leven van hun spaargeld. Geweldig.

Maar waarom lijken we zo ontzettend weinig geleerd te hebben van dat wat er gebeurde? En dat bedoel ik dan niet geestelijk maar gewoon materieel en gedragsmatig. Waarom moeten we per se weer terug naar dat oude normaal met z’n hectiek, z’n onrust en z’n talloze onnodigheden? En waarom is het alleen een mooie zomer als we kunnen feesten en dansen en ver weg op vakantie kunnen?

Misschien denkt een jongere die dit leest: die schrijver is een mummie die maar lekker in een hutje op de hei moet gaan zitten. Ik begrijp het. Maar maak van dat ”hutje op de hei” dan een ”hutje aan zee” en je hoort mij niet klagen. Over een mooie zomer gesproken.