Door lockdown leren genieten van het alledaagse

Ineke Dekker (51) uit Kampen, docent Nederlands op de Pieter Zandt scholengemeenschap

„Het afgelopen cursusjaar verliep heel anders dan anders. Maar ook dit jaar heb ik ervaren dat de Heere hielp en kracht gaf. Natuurlijk, het geven van afstandsonderwijs haalde het niet bij het fysiek lesgeven. Ik had moeite met het lesgeven op afstand, doordat ik de contacten met mijn leerlingen mistte. Scholieren motiveren, stimuleren, vormen: daarvoor ben ik het onderwijs ingegaan en dat geeft energie. Maar dat gaat lastig via een scherm.

In februari mocht een deel van de leerlingen weer naar school, in juni was iedereen weer welkom. Dat vond ik fijn. Wel merkte ik dat het nodig was weer structuur in de groep aan te brengen. De leerlingen waren over het algemeen behoorlijk onrustig en niet meer gewend stil en geconcentreerd langere tijd aan een opdracht te werken.
Een enkele leerling was tijdens de lockdown behoorlijk somber geworden. Gelukkig zag ik de meesten snel weer opbloeien toen het schoolleven startte. Over het algemeen heeft het grootste deel van de leerlingen zich goed door deze periode geslagen, is mijn indruk.

Ik zie uit naar de komende zomervakantie. Heerlijk om een periode af te sluiten en na de zomer weer een frisse start te maken. Tegelijkertijd stemt zo’n vakantieperiode ook wat weemoedig. Je neemt afscheid van de leerlingen en sluit daarmee een periode af. Dat is soms best moeilijk, zeker als je weet dat er zorgen zijn rondom een leerling. Ik leg in zo’n geval de situatie biddend bij de Heere neer en probeer het dan zelf los te laten.

We zijn afhankelijke en nietige mensen en hebben in alles de Heere nodig. Die les heb ik door deze crisis wel geleerd. Zonder Hem kunnen we niets. Daarnaast ben ik het afgelopen jaar de schijnbaar gewone dingen veel meer gaan waarderen. Samen ontbijten, koffiedrinken, genieten van de natuur: het zijn onverdiende zegeningen en we worden ermee overladen.

Moeilijke tijden brengen ook goede dingen met zich mee, daarvan ben ik overtuigd. Ik heb de indruk dat de coronacrisis meer verdieping geeft in de contacten. Wij waren bijvoorbeeld altijd gewend om op school een weeksluiting te houden. Dat kon in coronatijd niet. Toen hebben we als onderbouwteam besloten in klein verband met elkaar de week te eindigen. We baden dan voor onze leerlingen en voor de hele school. Dat samenzijn leverde waardevolle gesprekken op en verdiepte de onderlinge band.

Vooral heb ik ervaren hoeveel troost het Woord van God biedt. Helemaal aan het begin van de crisis trof corona ons gezin. Elke dag lazen we met elkaar psalm 91. Dat gaf houvast en bemoedigde. Hoe onzeker alles ook is, we zijn veilig in de Schuilplaats van de Heere.”

Succes gaf vleugels, maar ook dubbel gevoel

Cor van Dijk (31), eigenaar Van Dijk Klusmarkt uit Driebergen

„Bij ons was het het afgelopen jaar megadruk. Mensen hadden minder te doen, dus gingen ze verbouwen. Ze wilden soms de gekste dingen zelf bouwen: caviahokken, kippenhokken, tafeltjes, bankjes.

Voor ons was het fijn dat we zo goed draaiden, maar die drukte kostte wel veel energie. Daarnaast ervoeren we stress over het naleven van de regels, bijvoorbeeld het
afstand houden. Ook maakte ik me er soms zorgen over dat we zelf ziek zouden worden. Want dan had de winkel dicht gemoeten. Gelukkig is er niemand van ons ziek geworden. Daar zijn we erg dankbaar voor.

Op sommige dagen was er echt topdrukte. Dan stond ik op zaterdag mensen bij de deur tegen te houden, omdat we er anders te veel binnen zouden krijgen. Soms werden er helaas mensen boos op elkaar. Bijvoorbeeld als de één wel een mondkapje droeg en een ander niet of als ze te dicht langs elkaar liepen. Je voelde als medewerkers de spanning van de klanten; iedereen gaat daar anders mee om.

Dat het zo goed ging met het bedrijf gaf me aan het begin echt vleugels. Tegelijk went zoiets ook weer. Je moet bovendien oppassen dat je niet te druk wordt. Het moet nog wel leuk blijven. De boog kan niet altijd gespannen staan; als je te lang druk bent, is dat ook niet goed. Bovendien moeten we onze afspraken na kunnen komen. In de drukte lukte dat helaas niet altijd. Dat gaf me enorme stress.

Een beetje dubbel voelt ons succes wel, nu het bij veel bedrijven minder goed gaat. Maar we hebben er met z’n allen keihard voor gewerkt. Misschien gaat het bij ons over een paar jaar minder goed. Het is bij een bedrijf vaak op en neer; dat moet je in je achterhoofd houden.

Als ik iets heb geleerd de afgelopen periode, is het dat dingen van de een op de andere dag kunnen veranderen. Je kunt van alles plannen of in gedachten hebben, maar de toekomst heb je niet zelf in de hand. Ons leven wordt bestuurd. Ook ben ik door de coronapandemie meer gaan beseffen hoe belangrijk gezondheid is. Ik zie ook mensen om me heen die nog steeds last hebben van hun coronabesmetting.

De vakantietijd is voor ons vaak extra druk. Toch probeer ik dan twee keer een week vrij te nemen. Dan kom ik wel een beetje los van mijn werk. Maar ze mogen me altijd bellen.”

Extra oog voor waarde van moederschap

Nicole Bosch (31) uit Ermelo, moeder van Jelle (0), Emma (2), Benjamin (5) en Jonathan (7)

„De schoolsluiting had afgelopen cursusjaar veel impact op het gezin. Aanvankelijk zag ik het thuisonderwijs echt niet zitten. Hoe gaat me dit ooit lukken, dacht ik. Jonathan uit groep 3 kreeg van de basisschool huiswerk mee. Benjamin kreeg nagenoeg geen schoolopdrachten mee naar huis. Voor hem printte ik steeds wat opdrachtenbladen. Emma wilde ook graag samen met haar broers aan tafel werken, dus voor haar zocht ik iedere dag ook iets uit om te doen.

Ik vond het best lastig om mijn aandacht te verdelen tussen de kinderen. Jelle is nog geen jaar. Hoewel hij een makkelijke baby is, kost het voeden en verschonen tijd. Vaak ging ik ’s morgens vroeg uit bed, dan kon ik alvast koken en was ik er ’s middags voor het gezin.

De vrije tijd van de kinderen probeerde ik op een nuttige manier in te vullen. Zo ben ik ermee begonnen om de oudste jongens een psalmversje aan te leren. Dat doen we nu, na de lockdown, nog steeds.

Het thuisonderwijs had zeker ook mooie kanten. Zo vond ik het leuk om meer mee te krijgen van waar de kinderen op school mee bezig zijn. Je duikt samen de schoolboeken in, ziet waar je kind goed in is, wat hij lastig vindt en waar zijn interesses liggen.

De lockdown heeft mij geleerd hoe belangrijk het is dat er thuis stabiliteit is. Als het thuis fijn is en er harmonie is in het gezin, dan heb je niet veel meer nodig om tevreden te zijn. Daarnaast heb ik geleerd mijn to-do-lijstje wat los te laten en meer te leven bij de dag. Natuurlijk bleven de wasmanden weleens langer vol dan normaal. Dan kan ik me daar heel druk over maken, maar uiteindelijk heeft niemand daar iets aan.

Voor de komende vakantie hebben we als gezin geen spectaculaire plannen. We gaan er thuis een fijne periode van maken. Tijdens de lockdown pakte ik bijvoorbeeld regelmatig de bakfiets om er met de kinderen op uit te gaan. Broodjes en een voetbal mee; meer heb je eigenlijk niet nodig. Dat gaan we in de vakantie zeker weer doen. De kinderen willen ook erg graag een keer naar het zwembad, dus dat staat ook op de planning.

In coronatijd leken alle dagen soms hetzelfde. Weer de was vouwen, weer het eten klaarmaken, weer thuisonderwijs geven; soms bekroop me weleens het gevoel: is dit het dan? Zo’n gedachte is heel menselijk, denk ik. Maar als we dan als gezin weer een fijne dag hadden gehad, voelde ik toch telkens dat het moederschap iets bijzonder moois is; het is een opdracht die onze Hemelse Vader ons heeft gegeven. Er voor de kinderen zijn, met ze bidden, met ze lezen: het is zo waardevol en belangrijk. Elke dag weer.”

Band met persoonlijke vrienden door coronacrisis verdiept

Matthijs Vet (23), vijfdejaarsstudent Geschiedenis aan de Universiteit Leiden

„Ik kijk met gemengde gevoelens terug op afgelopen collegejaar. Enerzijds heb ik een jaar kunnen afronden, anderzijds was het heel teleurstellend doordat alles online plaatsvond. Zo deed ik het eerste halfjaar een minor bestuurskunde in Utrecht. Die universiteit heb ik nooit van binnen gezien; de docenten heb ik nooit fysiek ontmoet. Het laatste halfjaar schreef ik mijn scriptie in Leiden.

Contact met mijn begeleider ging via de mail of telefonisch. Dat is heel anders dan wanneer je elkaar in de ogen kunt kijken. De Leidse universiteit heeft, vergeleken met een jaar eerder, wel een grote stap gezet. Er kwam een verbeterde online leeromgeving en de universiteitsbibliotheek is ook weer open gegaan. Door middel van een speciaal reserveringssysteem met tijdsloten kon iedereen er toch weer studeren. Ik vond dat erg fijn, want thuis zat ik met de herrie van een bouwplaats.

Ook mijn sociale leven speelde zich hoofdzakelijk online af. Met de studentenvereniging –ik zit op de CSFR in Leiden– waren alle activiteiten vanaf december tot een week of drie geleden digitaal.
Nu is er stap voor stap meer mogelijk. Zo hebben we een ledenvergadering waar we, met de juiste maatregelen, weer bij elkaar kunnen komen.

Voor coronatijd had ik snel last van ”fomo”: fear of missing out (angst iets te missen). De afgelopen periode heeft me geleerd dat het fijn is rustmomenten in te bouwen. Je mist niet alles als je niet aanwezig bent. Door corona zijn de banden met persoonlijke vrienden hechter geworden en verdiept.

Ergens vind ik het jammer dat het nu vakantie is. De vereniging ligt twee maanden stil, terwijl je juist nu bij elkaar kunt komen. Ik gebruik deze tijd om te ontspannen en te werken. Wellicht ga ik nog weg, maar ik houd wel rekening met de besmettingen en de deltavariant. Als ik ga, dan naar een plek waar het rustig is. Vorig jaar ben ik in september naar Oostenrijk geweest. Tussen de colleges door trokken we de bergen in. Dat is het voordeel van onlineonderwijs.”