Nu eens is de koppeling stuk, dan weer loopt de bak van de koelvloeistof langzaam leeg. Een andere keer moest de vering worden vervangen, niet geheel onverwachts gezien de toestand van de wegen in Rusland. Maar de meest interessante reparatie had plaats in ‘Ladastad’ Toljatti.

Tijdens de acht uur durende autorit naar de autostad aan de Wolga, kwam ik er achter dat er iets mis was met mijn remmen. Telkens wanneer ik met 100 kilometer per uur in de ankers moest, begon mijn rammelbak vervaarlijk te trillen. Het werd zó erg, dat ik bij een tankstation van Rosneft besloot maar even een praatje met de reparateur te maken.

De monteur schold de Lada Granta uit voor oude roestbak en foeterde op mij omdat ik überhaupt een Russische auto reed. Want „iedereen met een beetje hersens” moest toch weten dat een Russische auto slechts ellende betekent.

Het probleem zat volgens hem in de aluminium remtrommels; die waren door het geweld van de remblokken ovaal geworden. Ik redde het nog wel tot Toljatti, verzekerde hij.

Eenmaal in Toljatti werd de schaal zichtbaar van de assemblagehallen van de Lada-autofabriek die zich kilometerslang uitstrekken in de buitenwijken van de stad. Toljatti staat helemaal in het teken van de Lada. Op industrieterreinen staan talloze gloednieuwe Lada Granta’s, Vesta’s en X-Ray’s.

Er zijn zelfs plekken waar men gloednieuwe oude types kan kopen, zoals de vierkante Lada 2107 en de iets minder vierkante Lada Samara: zonder kilometers op de teller. Kortom, voor een Lada-liefhebber als ik een klein lustoord.

Hoewel iedereen in Toljatti weet dat de Lada op zijn zachtst gezegd niet de beste auto ter wereld is, is het wel bijna de enige auto die er op straat te zien is. De meeste mensen hebben gewoonweg het geld niet om een ”innomarka” (buitenlandse auto) aan te schaffen.

Intussen werd ik al snel gewezen op de onderdelenmarkt in de catacomben van een garageflat. De onderdelenmarkt is al net zo’n paradijs voor Lada-liefhebbers als de stad zelf. Lada-eigenaren kopen er alles om hun auto te pimpen.

Ik draaide mijn Lada de ondergrondse garage binnen en vroeg een automonteur of hij mijn remtrommels kon vervangen. „Dan moet je ook remblokjes en een remkabel kopen”, zei hij en hij stak zijn koevoet in de krakende oude remkabel om nog maar eens aan te tonen dat die ook echt stuk was.

We kochten twee gietijzeren remtrommels voor 1200 roebel (15 euro). Dat was de duurdere versie, want een goede vriend uit Toljatti waarschuwde me voor de gevaren van het kopen van auto-onderdelen.

De remschijven kochten we voor 800 roebel (10 euro); de remkabel voor 400 roebel (5 euro). Voor het werk betaalde ik 800 roebel. Al met al waren we omgerekend 40 euro kwijt.

Opeens begreep ik waarom Russen in Toljatti nog altijd Lada-liefhebbers zijn, ondanks het alsmaar stukgaan van die dingen: de reparaties kosten bijna niets. Binnen een uurtje was mijn mooie Lada Granta klaar en kon ik mijn weg vervolgen.