De godsdienstvrijheid staat in tal van landen onder druk. Daarbij moet worden geconstateerd dat de lijst van landen waar christenen het zwaar hebben elk jaar langer wordt. Aanvoerders zijn Noord-Korea en vervolgens een viertal islamitische landen: Afghanistan, Somalië, Libië en Pakistan. Ieder die daar de naam van de Heere Jezus Christus belijdt, is zijn leven niet zeker. Wie de lijsten van de afgelopen jaren bekijkt, ziet dat deze vijf bijna constant bovenaan staan.

Maar lager op de lijst vinden verontrustende ontwikkelingen plaats. Juist de laatste jaren is vast te stellen dat in landen waar rond de eeuwwisseling enige verbetering leek op te treden, de situatie nu verslechtert. Voorbeelden? In de voormalige Sovjet-Unie draaien regeringen weer de duimschroeven aan. De bewegingsvrijheid van christenen, met name protestanten, wordt daar ingeperkt.

Nog sprekender zijn de ontwikkelingen in China. De overheid treedt daar de laatste tijd hard op tegen kerken. De officieel erkende krijgen steeds knellender maatregelen opgelegd. En de niet-geregistreerde (huis)gemeenten hebben het uiterst zwaar. Samenkomsten worden verboden, gemeenteleiders opgepakt, godsdienstige lectuur geconfisqueerd en buitenlandse hulp is totaal verboden. Al met al is er sprake van een ingrijpende verandering na een aantal jaren van enige versoepeling.

Het is dus alleszins gerechtvaardigd dat er jaarlijks een zondag is waarop de vervolgde kerk extra aandacht krijgt. Al zou het een ernstige omissie zijn als de verdrukte of vervolgde kerk op de overige zondagen vergeten wordt.

Het is een voluit Bijbelse gedachte dat wanneer één lid lijdt, alle leden lijden. Deze pijn beperkt zich niet tot een zondag in het jaar maar moet alle dagen voelbaar zijn.

De vervolgde kerk maakt deel uit van de ene algemene, wereldwijde, christelijke kerk. Daarbij moet en mag oog zijn voor de verschillende gedaanten van de wereldkerk. De kerk in China heeft soms andere vormen, gebruiken en accenten dan de kerken hier in het vrije Westen. Zoals de verschillende delen van het lichaam ook een eigen vorm en functie hebben. Maar samen vormen ze één geheel. Dat betekent dat de aandacht voor de vervolgde kerk zich niet moet beperken tot gebed voor hen die in precies dezelfde traditie staan.

Cruciaal is dat de kern van het belijden overeenstemt met hetgeen de Bijbel leert over zonde en genade. Dat verbindt christenen wereldwijd. Dat is voor de onchristelijke, vaak atheïstische ideologieën ook de steen des aanstoots die hen aanzet tot het verdrukken van belijders van de Ene Naam. Die Naam geeft ook moed en kracht aan christenen in de vervolging om standvastig te blijven. Die Naam is tevens de grond waarop christenen in de vrije wereld bidden voor hun broeders in de verdrukking.