Term wezenzondag minder goed gekozen
Sinds de vroege kerkgeschiedenis staat in het kerkelijk jaar de zondag na de hemelvaart van de Heere Jezus bekend als de wezenzondag. Die naam is terug te voeren op het woord van de Heiland tot Zijn discipelen: „Ik zal u geen wezen laten” (Johannes 14:18).
De gedachte als eenzame kinderen te worden achtergelaten moet de discipelen hebben bezet, toen zij hoorden dat hun Meester van hen ging scheiden. Ze voelden zich na drie jaar onderwijs als kinderen die nog lang niet uitgeleerd waren. En dan alleen achtergelaten…
De diepte van het begrip ”weeskind” kan alleen gepeild worden door hen die heel jong zonder vader en moeder door het leven moeten. Wat een verdriet en verlatenheid kan dat met zich meebrengen.
Daarbij moet worden bedacht dat een wees in de oudheid er nog veel slechter aan toe was dan een ouderloos kind in onze tijd. Zonder vader en moeder was een jongere in de vroege geschiedenis totaal aan eenzaamheid, ellende en uitzichtloosheid overgelaten.
Jezus zegt tot Zijn leerlingen dat Hij wel weggaat, maar hen niet alleen zal laten. Als Hij op verschillende momenten spreekt over Zijn aanstaand afscheid, zegt Hij in de Bijbel drie dingen: „Ik kom weder tot u” (Johannes 14:18); De Vader zal in Mijn naam de Trooster, de Heilige Geest, zenden (Johannes 14:26) en: Ik ben met u alle dagen tot de voleinding der wereld (Mattheus 28:20).
Op grond hiervan kan men stellen dat de term ”wezenzondag” minder goed gekozen is. De discipelen zagen hun Meester weliswaar niet meer na de hemelvaart, maar Hij was en is er wel. Hij werkt voor Zijn leerlingen; Hij bereidt hun een plaats. En: Hij regeert. Dat moet hen houvast geven.
Mensen die zich nu door genade Jezus’ discipelen weten, hebben hier ook hun zekerheid in. Hij regeert, ook al is het leven in deze tijd vol onzekerheid, verwarring en verdwazing. Die regering is er ook als christenen vervolgd en verdrukt worden.
Door de zonde heeft iedereen zich aan Gods Vaderschap onttrokken en is van nature daarmee een wees. Dat geldt niet alleen voor mensen die de kerk hebben verlaten of zelfs nooit kerkelijk zijn geweest. Ook binnen de kerkelijke gemeente zijn er velen die langs Christus heen leven. Zij rekenen niet met de aanwezigheid en regering van Hem; laat staan dat ze daar troost in vinden. Zij kiezen welbewust voor een wezenbestaan.
Christenen in het Oosten gebruiken soms een andere naam voor de zondag na Hemelvaartsdag. Zij zeggen op die dag te rusten van het kroningsfeest van hun Heere dat drie dagen daarvoor –met Hemelvaart– werd herdacht. Daar spreekt vertrouwen uit. De kerk van Christus heeft een zekerheid die onaantastbaar is, ook in een woelige wereld. Ook op wezenzondag is Hij er bij.
