Leigh-Anne Jansen is een van de ouders in de groep die als eerste werd gecompenseerd, naar aanleiding van een rapport in 2019 van de commissie-Donner. Zij vertelde dat haar kinderen niet weten dat zij een van de duizenden slachtoffers is. Ze wil niet dat haar kinderen meekrijgen dat ze anders kunnen worden behandeld door de overheid wegens een buitenlands klinkende naam of een tweede nationaliteit, vertelde Jansen.

„Het is nog steeds dagelijks een beangstigende gedachte voor mij, dat we in Nederland in hokjes worden gedrukt”, zei Nazmiye Yigit-Karaduman daarover. „Ik ben geboren in Nederland, en heb me tot dit dossier een trotse Nederlander gevoeld.”

Voor sommige ouders liepen de problemen zelfs zo hoog op, dat ze naar het buitenland vluchtten. Michelle Brouns woont nog steeds in België, en kwam voor het gesprek naar Den Haag. „Ik was zelf 21”, vertelde zij over het begin van de problemen met de fiscus. „Ik studeerde netwerk infrastructuur design. Ik zou de eerste vrouwelijke ingenieur zijn die daar zou afstuderen. De toekomst lachte me toe, maar door de Belastingdienst is het afmaken van mijn studie me eigenlijk ontnomen.”

Ouders willen nu vooral duidelijkheid over de compensatie en waar ze aan toe zijn. Veel van de sprekers vertelden dat het niet alleen om financiële compensatie gaat, maar ook om erkenning van de fouten van de overheid. Bovendien gaat de geleden schade vaak verder dan geld alleen, zei onder anderen gedupeerde Lynn Woodrow, die ook andere slachtoffers helpt. „Hoe kan de waarde van herstel geschat worden? Nou, in 2017 heb een suïcidepoging gedaan, dus vertel maar mij maar wat mijn leven waard is, per jaar.”