Marguerite Peeters: Hoe liefde uit de samenleving verdween
De jaren zestig beloofden vrijheid en blijheid. Maar vandaag ziet Marguerite Peeters eigenlijk alleen chaos en angst. Sinds God als Vader verdween, was er geen keuze meer: elk mens moest nu zichzelf uitvinden. „Arme jonge mensen zijn het slachtoffer van kwaadaardige lobbygroepen.”
Het cv van Marguerite Peeters bestaat uit negen bladzijden vol wetenschappelijke activiteiten. Pas aan het eind staat in een paar regels wie ze echt is: „Mantelzorger voor ouders tot aan hun dood.” Dat is ook wat ze op conferenties uitdraagt: liefde tussen mensen, die voortkomt uit de liefde tussen de drie Personen in God.
Vol respect spreekt ze over haar vader, prof. Paul L. Peeters. Hij doceerde geschiedenis van politieke ideeën in New York. Daar werd Marguerite geboren.
Later keerde het gezin terug naar België. Jarenlang kon ze nog heerlijk paardrijden bij haar ouderlijk huis op het platteland, maar na de dood van haar moeder in 2018 was dat voorbij.
Haar vader beschreef al in 1979 in een boek hoe de Sovjet-Unie zou vallen. „Hij zag dat het Oostblok de wedloop niet volhield. Tien jaar later gebeurde dat inderdaad.”
U voorspelde in 2007 in uw boek dat de vruchten van de jaren zestig net als de Berlijnse Muur zouden instorten. Maar voorlopig floreert dit „postmoderne radicalisme” nog.
„Toch niet. In de jaren zestig was de sfeer optimistisch, met vrije liefde en zo. Maar vandaag is er veel pessimisme. Ik heb hier een rapport van Unesco dat bol staat van de gevaren waartegen jongeren zich moeten wapenen. In het dagelijks leven zie ik overal de bittere vruchten van de culturele revolutie. Mensen leven langs elkaar heen; gezinnen zijn gebroken; jonge mensen voelen zich niet geliefd; het gebruik van drugs neemt toe. Als je kijkt welk geluk ons vijftig jaar geleden werd beloofd, zien we alleen maar een ruïne.”
Uit de gemeenschapszin in Afrika leerde Peeters wat liefde voor een land kan betekenen. „Liefde heeft daar een politieke betekenis. Ook in China is vriendschap een maatschappelijke deugd. Waarom zou dat bij ons niet kunnen?”
Ze denkt wel te weten hoe de liefde uit de westerse samenleving verdween. Dat gebeurde tijdens de Verlichting in de achttiende eeuw. Het Deïsme stelde God voor als ‘onbewogen beweger’; een Schepper Die de wekker had opgedraaid, maar er niet meer naar omkeek.
„Toen was God voor de mens geen Vader meer. Maar pas op: daarmee was ook Zijn liefde weg. Zorg en ontferming kon je van Hem niet meer verwachten. Als mijn Schepper geen belangstelling voor mij heeft, hoef ik dat ook niet voor anderen te hebben. We hebben niet dezelfde Vader, dus we zijn ook geen broeders en zusters. Ik ben gewoon mijn eigen schepper.”
Dat laatste ziet Peeters vandaag terug in de genderdiscussie. „Zolang ik weet dat mijn Schepper mij liefheeft, kan ik mijn man- of vrouw-zijn van Hem ontvangen. Nu ik dat niet langer weet, moet ik mezelf herscheppen, maar wel vanuit een leegte. Zo voeden we kinderen op. Het kind heeft een eigen mening en eigen rechten. Het kiest zelf zijn doelen; de volwassene is er alleen om het kind te begeleiden. Gezag is ongepast; wie ben jij als individu dat je het andere individu zou willen bestraffen?”
Deze leegte leidt tot een complete omkering van waarden, meent Peeters. „In de feministische revolutie zijn vrouwen opgestaan tegen zichzelf door het moederschap af te wijzen en te vechten voor het recht op abortus. Mannen en vrouwen hebben zich gekeerd tegen het huwelijk als basis voor het gezinsleven. Daarna is ruimte gemaakt voor alternatieve vormen, zoals de homoseksualiteit. Dat is allemaal gericht tegen wat we ontvangen hebben.”
Homoseksuelen zeggen dat ze díé identiteit ontvangen hebben.
Peeters aarzelt even. „Met dat onderwerp wil ik voorzichtig zijn. Ik besef dat sommige mensen zich aangetrokken voelen tot mensen van hetzelfde geslacht. Ik weet weinig over de medische of psychische kant van deze zaak. Als christen weet ik dat God man en vrouw heeft gemaakt, vóór elkaar. Kwaadaardige lobbygroepen proberen wereldwijd dit beeld van God in ons te vernietigen. Arme jonge mensen zijn hun eerste slachtoffers.”
U spreekt over aanvallen op het traditionele gezin. Hoe kunnen gezinnen vandaag aantrekkelijk zijn?
„O, maak je geen zorgen; sterke gezinnen blijven aantrekkelijk. Laat ouders en kinderen elkaar liefhebben. Laten de vader en moeder hun ouderschap uitoefenen naar het voorbeeld van hoe God Vader is. Hij mengt Zijn gezag met liefde en ontferming. En ja, Hij straft, maar mishandelt niet. Als de wereld zulke gezinnen ziet, wordt ze jaloers.”
Als het gaat over man en vrouw in de samenleving, wat zou uw ideaal zijn?
Peeters denkt even na. „Als katholiek zeg ik: net als de drie Personen in God is de mens gericht op anderen. Mensen zijn broeders en zusters van elkaar omdat ze zonen en dochters van de Schepper zijn.
God roept de man om te werken en de schepping te beheren, als rentmeester, zoals Genesis zegt. Verder verwekt de man het leven en draagt hij zijn gezag in liefde.
Vrouwen hebben jammer genoeg veelal een verkeerd beeld van zichzelf. Dat heeft veel kapot gemaakt. Het feminisme is een bedreiging voor het ongeboren leven. De vrouw was jammer genoeg ook de eerste bij de zondeval. Mijn ideaal is dat de vrouw zorgt, koestert en onderwijst.”
Communie
De rooms-katholieke Peeters woont in de Brusselse deelgemeente Sint-Lambrechts-Woluwe. In de vrije uren is de Franstalige publicist veel in het park aan de overkant voor een wandelingetje, vertelt ze via Skype. „In de omgeving zijn ook diverse kerken, waar ik graag kom.”
Tot het eind van de Koude Oorlog had ze er geen erg in dat het postmodernisme een „wereldwijde culturele revolutie” bracht. „Na de val van de Muur leefde ik anderhalf jaar als journalist in Oekraïne. Aanvankelijk zag ik daar intense hoop. De mensen liepen met vlaggen op straat te zingen. Na vijftig jaar onderdrukking wilden de Oekraïners verder als christelijk volk. Ze hoopten dat het Westen democratie en religieuze vrijheid zou brengen.
Na een paar maanden was die hoop weg. Misdaad en maffia brachten teleurstelling. En voordat er vanuit het Westen christenen kwamen, was Planned Parenthood er al om zijn visie op vrouwenrechten te delen.”
Na terugkeer uit Oekraïne ging ze als journalist in Brussel werken. Ter voorbereiding op de internationale bevolkingsconferentie van de Verenigde Naties in Caïro sprak ze met iemand die daar vanuit het Vaticaan naartoe zou gaan: Christine Vollmer. „Zij liet mij zien dat er na het communisme een nieuwe dreiging voor de mensheid was, en wel vanuit het Westen. Belangenbewegingen en lobbygroepen begonnen de VN te gebruiken voor hun wereldwijde agenda. Dit waren niet-gekozen mensen die de democratische instellingen omzeilden, maar toch zagen dat hun agenda wereldwijd werd uitgerold.”
Peeters voelde direct een „roeping” zich hier verder in te verdiepen. „Na de Koude Oorlog kwam er een hele reeks van belangrijke conferenties. Zodoende heb ik jarenlang de VN gevolgd.”
Sindsdien heeft ze zich vastgebeten in deze onderwerpen. Onder meer in haar boek ”The Globalization of the Western Cultural Revolution” legt ze uit wat de gevolgen zijn. „In Afrika, waar familie en gezin belangrijk zijn, kwamen de Verenigde Naties uitleggen dat zwangerschap een „risico” is en dat vrouwen „reproductieve rechten” hebben. Dat laatste klinkt mooi, maar komt gewoon neer op het recht op abortus. Dat is een aanval op de heiligheid van het leven en de eerbied voor het huwelijk.
Als je ziet hoe snel de omslag in het Westen plaatsgreep, houd je je hart vast wat er met Afrika gebeurt. Hoewel ik best weet dat er in Afrika ontwikkeling nodig is op het gebied van bevolkingsgroei. Maar als katholiek zie ik dat op een heel andere manier. Begin bijvoorbeeld eerst met onderwijs, zodat meisjes later trouwen.”
Enkele van die VN-conferenties gingen over meer technische zaken, zoals behuizing in Istanbul en voedsel in Rome, beide in 1996. Hoe ideologisch waren die?
„Zéér ideologisch. Ik interviewde daar veel mensen. Zo ontdekte ik dat er een nieuwe vorm van besluitvorming geldt. Het zijn niet langer nationale regeringen die de dienst uitmaken, maar wereldwijde belangengroepen. Zodra er overeenstemming is, moet iedereen zich voegen. Er is geen meerderheidsstemming; alles gaat bij consensus. Landen die niet meewillen, worden onder druk gezet.”
Als belangengroepen een vreemd voorstel doen, schieten landen dat toch af?
„Nee, een klein land is sowieso geen partij voor een grote organisatie als Amnesty International. Die steunt alle nieuwe vrijheden; ook abortus en homohuwelijk. Ook een christelijke ngo (niet-regeringsorganisatie, EvV) begint daar niets tegen.
Bovendien richten ook nationale parlementsleden zich sterk op de internationale consensus. Amnesty wordt geacht het goede voor te staan. Ik heb het gevoel dat de democratie niet langer van onderaf wordt gevoed, maar van boven gestuurd. Die ngo’s nemen de macht van mensen weg.
Consensus is ongrijpbaar. Dat hoort bij het postmodernisme. De tijd van de waarheid is voorbij; we leven in de zogeheten ”post-truth era”. Als je een kenner vraagt hoe het staat met de klimaatverandering, geeft hij geen feiten, maar zegt hij wat de consensus onder wetenschappers is.”
Peeters noemt dit nieuwe bestuursmodel ”global governance”, een lastig te vertalen begrip. „Het is een netwerk van internationale partners met gezamenlijke doelen. Voor besluiten wordt geen politieke verantwoording afgelegd. De democratie wordt in feite gekaapt.”
Hoe ervaart u de coronapandemie?
Glimlachend: „Rond corona zien we meer dan ooit het bestuur door experts. De pandemie wordt benaderd als een puur technisch probleem, los van de mens. Wie zou de deskundigen durven tegenspreken? Maar ook experts kunnen ideologen zijn met een verborgen agenda. Je moet die mensen echt bevragen en uitdagen.”
