Waar zijn strijdvaardige tegenkandidaat Jong met FNV de barricades weer op wilde, profileerde Elzinga zich meer als verbinder en ervaren onderhandelaar. Nadat bijvoorbeeld de gesprekken over de pensioenen in het najaar van 2017 een aantal maanden stillagen, besloot Elzinga buiten de Sociaal-Economische Raad (SER) om met de werkgevers te praten. Die bleken ontvankelijk voor nieuwe gesprekken. De uitkomst van het akkoord in 2019 kon uiteindelijk op steun van driekwart van de FNV-leden rekenen.

Elzinga heeft behalve vakbondservaring ook politieke ervaring als Eerste Kamerlid voor de SP, wat hij negen jaar was. In 2012 stond hij aan het roer van de hervorming van de vakbond, een fusie waarin de grootste afzonderlijke FNV-bonden samengingen. In zijn huidige functie bij de bond waakt hij over de pensioenen, maar buigt hij zich ook over internationale zaken, belastingen en het sociaal-economisch beleid.

Waar Elzinga eerder zijn tanden in het pensioenstelsel zette, mikt hij nu op „een hoger minimumloon en AOW en een eerlijker belastingstelsel”. Hij wil onder meer een flinke lastenverlichting voor de middeninkomens. „Als zij meer verdienen, wordt er meer besteed bij de buurtbakker en de kapper om de hoek. En dan kan de economie weer bloeien”, zei hij eerder.

De hoge inkomens en grote bedrijven moeten volgens hem meer belasting gaan betalen. „Na miljarden aan noodsteun te hebben ontvangen moeten zij ook een eerlijk deel van de rekening betalen.” Verder wil hij een einde maken aan de ‘flexverslaving’ van werkgevers, omdat deze zou leiden tot onzekerheid en onbetaalde banen onder jongeren, vrouwen en mensen met een migratie-achtergrond.