​Precies een jaar geleden kraakte de sneeuw onder mijn voeten. Ik bevond me diep in de Siberische Taiga. Samen met evangelist Nikolai Jasjoekovski stapte ik huizen binnen die meer op holen leken, om de bewoners, verloren mensen, de blijde boodschap van het Evangelie te brengen.

Dezelfde dag las ik in het digitale RD dat in de Nederlandse kerken de collectes niet meer rondgingen en een week later stierf de eerste Nederlander aan het virus.

Drie maanden later overleed broeder Nikolai Jasjoekovski door corona, opgelopen bij het evangelisatiewerk, dat hij niet wilde onderbreken.

Laatst sprak ik een aantal leidinggevende Russische predikanten over de pandemie. Ze waren allen ziek geweest. De twee jongste zelfs zo ernstig dat ze enkele dagen op de grens van leven en dood verkeerden. Covid-19 heeft de Russische gemeenten zeer ernstig getroffen. Maar er was iets bijzonders en dit houdt me intensief bezig. De broeders vertelden mij dat ze deze coronaperiode in de gemeenten als een heel gezegende tijd hadden ervaren. Terwijl wij veelal terugkijken op een jaar van geestelijke armoede, verdeeldheid en bezorgdheid om verdere afbrokkeling van gemeenten, was er in deze gemeenten vreugde. Ze ervoeren de nabijheid van God en geestelijke verbondenheid met elkaar en ze werden geestelijk verdiept. Er werden twee keer zoveel mensen uit de wereld gedoopt dan in andere jaren. Hoe kan dat? Wat is het geheim?

Op de knieën

De verantwoordelijke voorganger Dmitri Jansen getuigde: „In de dienst van de Heere en in het persoonlijke leven is het allerbelangrijkste dat we doen wat de Heere van ons vraagt. Als we Hem mogen volgen, schenkt de Heere Zijn zegen en geeft Hij vrede en vreugde in het hart. Onze eigen wil stemt vaak niet overeen met Gods wil. Uiteraard moeten en willen we gezagsgetrouwe en gehoorzame burgers van ons land zijn. Dat vraagt de Heere van ons, maar als dit in conflict komt met het gehoorzamen van Hem, met geestelijke belangen, dan moeten we Gode meer gehoorzaam zijn dan mensen. We hebben daarom de samenkomsten laten doorgaan, meestal in het gebedshuis, maar als het echt niet anders kon in kleine groepen. Terugkijkend merk ik dat de Heere groei gaf. In de gemeente gaf de Heere vernieuwing en van buiten kwamen er mensen bij.”

Evangelist Allaberdi Jersjanov laat een stukje van het geheim zien: „We gaan drie momenten per dag op de knieën en dan bidden we voor de gezondheid van onze geliefde broeders en zusters. Wij zijn dankbaar dat deze zorgen ons meer eenheid geven, meer aan elkaar verbinden en ons meer voor elkaar laten zorgen. Ja, wij zijn meer van elkaar gaan houden. Met meer verlangen beleggen we de samenkomsten en de Heere is merkbaar nabij.”

Het was niet altijd gemakkelijk: Soms kwam de politie, een andere keer was er veel weerstand in het dorp. Maar het weerhield onze Russische broeders en zusters er niet van om samen te komen.

Ivan Arnaut, die op het eiland Sachalin ondanks de belemmeringen een rijk gezegend zevendaags gezinskamp leidde, vertelde waarom: „Als we in de gebedshuizen of huisgroepen niet meer kunnen samenkomen, dan wordt Gods volk beroofd van zijn geestelijk voedsel en aanbidding en gemeenschap. De tijd is nog maar kort. Wat is het goed dat we een levende God in de hemel en in ons hart hebben.”

Houding

De verhalen van de broeders uit Rusland zijn voor mij een spiegel, waarin ik lang sta te kijken en die ik niet voor mezelf wil houden. Dit artikel schrijf ik echter niet om een discussie op gang te brengen of om een veroordeling uit te spreken richting Nederlandse gemeenten. Het gaat wat mij betreft niet over argumenten of standpunten, maar over een houding.

Veel dingen in Rusland en Centraal-Azië zijn natuurlijk onvergelijkbaar met Nederland. De samenleving daar zit anders in elkaar. Russen gaan nu eenmaal anders om met barrières die ze op hun weg tegenkomen. Tegelijkertijd zijn veel dingen wel vergelijkbaar. Ook Russische gemeenten hebben te dealen met lockdowns, overheden, maatregelen en Covid-19 zelf.

Hoewel men het gevaar van het virus niet bagatelliseert en zorgvuldig en voorzichtig heeft nagedacht over samenkomsten en onderlinge ontmoetingen, leidden veelal andere belangen de besluitvorming en kwam men tot andere beslissingen. Zoals broeder Alexander Koerinbin, verwonderd over Gods genade, Paulus nazei: „Maar ik acht op geen ding, noch houd mijn leven dierbaar voor mijzelf, opdat ik mijn loop met blijdschap mag volbrengen, en de dienst, welke ik van de Heere Jezus ontvangen heb, om te betuigen het Evangelie der genade Gods.”

Het is me een vreugde deze getuigenissen te delen, hoewel ze me beschaamd maken en verootmoedigen. Ik hoop dat allen die de gemeente van de Heere liefhebben, en in het bijzonder ambtsdragers, met mij in deze spiegel een blik werpen.

Het is geen gemakkelijke weg. Het volgen van Jezus leidde voor de 56-jarige Nikolai Jasjoekovski tot de dood. Maar ik geloof dat hij, toen hij stierf, werd binnengehaald met deze woorden: „Gij goede en getrouwe dienstknecht! over weinig zijt gij getrouw geweest; over veel zal ik u zetten; ga in, in de vreugde van uw heer.”

De auteur is voorlichter bij Friedensstimme.