We waren in een opwelling naar de sneeuw gereden en konden het niet laten direct bij aankomst de lift naar boven te nemen. Zo moeilijk kon skiën toch niet zijn?

Dat we boven stonden vonden we al een enorme overwinning op onszelf. Hangen aan een sleeplift waarbij je én jezelf moest vasthouden, én ervoor moest zorgen dat je lange latten niet over elkaar heen gleden, bleek een hele kunst. Daarbij moest je ook nog eens op het juiste moment loslaten om niet direct naar beneden te suizen. Dus toen we eenmaal op de bergtop stonden, met uitzicht op de witte piste, voelden we ons heel wat. Maar tegelijkertijd waren we ook een tikje bang.

We keken elkaar aan. Wat nu? 
Eerst maar eens goed bestuderen hoe anderen het deden. Dat leek ons de beste optie. Tenminste: twee van ons dachten dat. Nummer drie zoefde inmiddels al naar beneden. Recht vooruit. En hard!

En daar stonden we dus nu nog maar met z’n tweeën boven op die berg. Een van die twee was ik. We wisten echt niet meer waarom we dit ooit zo’n goed idee hadden gevonden.

Wat nu? Afdoen die ski’s, besloot de een. Dat was volgens haar de veiligste optie. Daar was ik het mee eens. Maar lopen was m’n eer te na. Heel langzaam zigzagde ik dus van boom naar boom de berg af. En kwam precies op hetzelfde moment beneden als mijn vriendin die was gaan wandelen.

Nog altijd als we elkaar spreken moeten we lachen om dit voorval. De manier waarop we onze angst aanpakten zou voer voor psychologen zijn. Want ik weet zeker dat het iets weerspiegelt van hoe we met andere lastige situaties in ons leven omgaan.

Ik moest er weer aan denken toen ik afgelopen week voor een RDOutside-video gevraagd werd een ommetje te lopen. Dat leek me geen probleem. Tot bleek dat de wandeling boven op een berg stopte. Lopen of sleeën was de vraag. En even had ik weer datzelfde gevoel als toen. Wat nu?

Doen natuurlijk. Die overmoed zit er nog steeds in. Maar toen ik later het filmpje terugkeek moest ik erg lachen (en mijn zonen nog harder). Terwijl mijn collega naar beneden suist, houd ik met alle macht m’n handen in de sneeuw, om maar niet te hard te gaan. De held.

Sommige dingen veranderen nooit. Maar ik deed het tenminste wel.