De zon straalt. De sneeuw schittert. De Arnhemse hei oogt als een ansichtkaart. Over het uitgestrekte heideveld ligt een witte deken. Met een Hollandse polderlucht is het plaatje compleet.

Middenin het veld staan militairen van 11 Luchtmobiele Brigade in de kou op scherp. Rode baretten maken plaats voor groene ijsmutsen. Sjaals en skibrillen beschermen tegen sneeuwjacht.

De Cougar komt een buggy droppen. Een lichtgewicht, tweepersoons voertuigje van polyester voor het vervoer van munitie. Of van gewonden. Op het slagveld beschikken infanteristen graag over vervoer.

Daarom oefent Luchtmobiel de aan- en afvoer via luchttransport. Buggy eraan, buggy eraf. Of die aanhanger iets verderop met medische voorraad. „Daar zit een half ziekenhuis in”, wijst sergeant Brian.

De oefening is uitzonderlijk. Normaal gesproken moeten de rode baretten naar Noorwegen om te trainen in de sneeuw. Nu kan het in eigen achtertuin. Het móet ook even hier. Want door corona komen militairen nauwelijks nog de grens over.

Helemaal op rolletjes loopt de training niet. Drie zware Chinookhelikopters kunnen niet uitrukken naar Schaarsbergen, omdat er een ijsplaat op het platform van vliegbasis Gilze-Rijen ligt. En wegbikken lukt niet.

Met een schuine bocht naar rechts vliegt de Cougar voor. Laaddeur open. Op de hei praat wachtmeester Daniël de piloot bij. Hoe ziet het terrein eruit, waar bevinden zich obstakels. Bij de landing bevindt hij zich op pakweg 3 meter afstand van de heli. Sneeuw snijdt met orkaankracht in de snuit van de rode baret. „Het is inderdaad knap winderig onder de heli”, zegt de grond-luchtcoördinator grijnzend. En vochtig. „Daarom trek ik een regenpak aan. Je wordt gesneeuwstraald.”

Landen in een sneeuwwolk vraagt uiterste concentratie. Op de grond en in de lucht. De Cougarpiloot ziet geen hand voor ogen door de enorme hoeveelheid opgejaagd, ragfijn sneeuw. Een white-out, in jargon.

Aan boord van de Cougar blikt een loadmaster daarom –op z’n knieën– door de open zijdeur naar beneden. Nog 10 meter, nog 5… „Loadmasters zijn de ogen van de piloot”, legt sergeant Brian uit.

Bij de landing staat drie man op de grond paraat. Een rode baret dirigeert de piloot met felgroene fluorescerende mouwen naar de juiste positie. Armzwaai rechts – dáár mag je landen. Armzwaai links – dáár ligt je lading. De donkergroene heli verdwijnt in een witte wolk. Alleen een knipperend rood staartlampje blijft zichtbaar.

Laden en lossen is niet ongevaarlijk. Een helikopter kan tijdens een vlucht tot 50.000 Volt statisch opladen. Blijft het toestel tijdens actie net boven de grond hangen, dan moet de kist eerst met een kabel worden ontladen. „Anders kun je een flinke klap krijgen.”

De heli maakt zich weer klaar voor vertrek. Twee collega’s pakken de grond-luchtcoördinator, tussen zich in, bij de arm. Zij vooruit, hij achteruit. Daarmee houdt Daniël zicht op de heli.

Alles gereed? De wachtmeester steekt twee duimen omhoog. De piloot geeft gas, de Cougar gromt.​