Als je de wondere witte wereld van de rijp binnenstapt, start de verstillende verwondering. Op bezoek zijn bij Koning Winter maakt je rustig en stil. Het kraakt en het glinstert, het breekt en het verstilt. De ijzige schoonheid ademt rust en stilte.

De woorden van Jacqueline van der Waals gaan door m’n hoofd: „De boom houdt zich behoedzaam stil, dat niet het minste takgetril ’t kristallen kunstwerk breke (…).”

Stilstaan bij ijskristallen. Rijp vraagt van mij om dichterbij te komen. Oog te hebben voor het fragiele. Ik kan me zo verwonderen dat ‘gewone druppels’ zich bij vrieskou kunnen ontpoppen tot adembenemende, perfecte miniwondertjes. Het natuurlijke suikerwit geeft een kinderlijk geluksgevoel en blijheid over de wereld die zo mooi kan zijn. Genadige momenten om dat te ervaren.

Dit winterfenomeen duurt nooit lang en ik sluit vriendschap met de ijskristallen door de zoeker van mijn macrolens en besef: ook in het dagelijks leven is stilstaan en bevroren zijn niet zo erg, zo af en toe. Het schitteren van breekbare schoonheid geeft de ziel moed.

Met de dichteres prevel ik verder: „Wat zwijgend tooverland is dit? Wat hemel loop ik onder? Ik vouw de handen en aanbid dit grootsche, stille wonder.”