Begin oktober

De vraag van de redactie om als gezin vrijwilligerswerk te gaan doen, maakt van het avondeten een kleine vergadering. Wat zouden we als gezin kunnen betekenen? Een van de kinderen lijkt een spelletjesavond gezellig. De ander oppert dat hulp in de tuin of in huis zinvol is. Maar we merken dat allerlei mogelijkheden al meteen afvallen nu er voor contact met anderen zo veel beperkingen gelden. Even denken we nog dat pannenkoeken eten rond een vuurtje in de tuin misschien zou kunnen.

Passen

We komen er ook al snel achter dat niet alles bij ons past. We hebben zelf een tuin die de nodige aandacht vraagt en zouden daarom liever iets heel anders doen dan de snoeischaar in andermans struiken zetten. Voorwaarde is ook dat het authentiek moet zijn. Het moet een activiteit worden die we ook zouden doen als niemand zou meekijken.

Kom je gelijk bij de vraag: wat dóén we eigenlijk voor anderen? Blijkt dat we best allerlei vrijwilligerswerk doen, maar dat onze eerste taal niet die van praktisch de handen uit de mouwen steken is. Akkoord, de buurvrouw krijgt af en toe een pannetje soep of een stuk taart. En als het nodig is dat we boodschappen halen of andere dingen doen, zijn we ook beschikbaar. Idem als ergens een wand gesausd moet worden. Ook proberen we concreet oog te hebben voor wie ziek of alleen is. Met de Bulgaarse mevrouw die met een straatkrant voor de supermarkt zit, maken we ook vaak een praatje of we geven haar wat. Dat heet allemaal geen vrijwilligerswerk.

Het meeste vrijwilligerswerk blijkt meer iets van ons hoofd, van onze mondelinge bijdrage. We denken mee als bestuurslid of leveren als mentor een bijdrage aan de catechese in onze kerkelijke gemeente.

30 oktober

Deurvisite

Samen met Present Ridderkerk hebben we een plan gemaakt dat ons uitvoerbaar lijkt. We zullen een aantal alleenstaande mensen bij ons in de buurt opzoeken en een heuse deurvisite brengen. Van tevoren bakken we iets lekkers en als het lukt, delen we warme chocolademelk uit. Er komt een persoonlijk kaartje bij, ter bemoediging. Zou dat iets kunnen zijn om te vertellen van de Verlosser? We spreken van twee tot vier uur af, dan is het nog niet donker.

Jojanne van Stichting Present zorgt voor de adressen. Deze organisatie stimuleert en coördineert zinvol vrijwilligerswerk (samen met collega’s, je gezin of vrienden). „Ervaar hoe een paar uur van je tijd een groot verschil kan maken in het leven van een ander.”

7 november

Presentdame Jojanne krijgt van ons een bericht om naar de mensen te sturen. We stellen ons voor en kondigen onze komst aan, in de hoop dat de deur over tien dagen inderdaad opengaat.

Woensdag 25 november

Micha 6 vers 8

Terwijl onze jongste zich klaarmaakt voor school, kletsen we samen even over aanstaande zaterdag. Zomaar komt Micha 6 in gedachten, waar het gaat over recht doen en goedertierenheid lief te hebben. Ik herinner me het rijmpje dat mijn grootvader me leerde: „Geen groter vers van meerder kracht dan Micha 6 vers 8.”

Dochterlief wil het meteen uit haar hoofd leren. En dan ook de tekst zelf: „Hij heeft u, mens, bekendgemaakt wat goed is. En wat vraagt de Heere van u anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God.”

We praten erover hoe we komende zaterdag ook iets van recht en van goedertierenheid kunnen doen. In dat laatste woord gaan goedheid en barmhartigheid samen.

Een paar dagen terug lazen we op een avond trouwens iets vergelijkbaars, maar nu in woorden van Jezus Zelf. Als het gaat over het belangrijkste van de wet noemt Hij „het recht, en de barmhartigheid en het geloof.” Zo hadden de farizeeën het in Mattheüs 23 nog niet begrepen. We praatten er samen over door of wij deze woorden zelf dan wel goed begrijpen. Vragen „het recht, en de barmhartigheid” niet vooral om praktisch handelen, veel meer dan wij vaak in de gaten hebben?

Zaterdag 28 november

Chocolademelk

De koeken zijn gebakken en de kaartjes geprint. Bekertjes staan klaar, net als de thermoskan met chocolademelk. Het is heerlijk weer, lekker fris met een winterzonnetje. Het lijkt erop dat de kinderen het spannend vinden. „Waarom doen we dit eigenlijk?” hoor ik als we ’s middags naar het eerste adres fietsen. Inderdaad, we moeten allemaal even uit onze comfortzone.

Jojanne staat ons al op te wachten. Ze wil een foto van de start maken. En passant vertelt ze dat de eerste mevrouw van onze adressenlijst een verdrietige week heeft gehad. Gistermiddag is haar hartsvriendin begraven. Voor ons goed om te weten. Mevrouw A. doet open, ze heeft een mondkapje op, een peignoir aan. Ze houdt goed afstand. Gisteren kon ze niet naar de begrafenis, omdat haar chauffeur corona had. Ze is slecht ter been vanwege de ziekte van Ménière. Nee, ze hoeft niets te drinken. De koek neemt ze wel graag aan. We maken een praatje met haar. Ze is echt blij met de aandacht. Weer op de fiets zeggen we tegen elkaar: Kwam deze mevrouw niet af en toe bij ons in de kerk? Vanwege het mondkapje konden we haar gezicht niet goed zien. We moeten haar even in gedachten houden.

Anders dan het eerste bezoekje gaat het bij het volgende adres om een vrij nieuw appartementengebouw. De bewoonster komt met een rollator naar de voordeur. Ze vertelt dat ze nauwelijks de deur uit komt; alleen met de fysiotherapeut komt ze buiten. Ze heeft veel problemen met haar knieën. En het is zo’n rare tijd. De chocolademelk vindt ze lekker maar veel te warm. We doen er een tweede bekertje om. „Heerlijk, die koek. Wat is het leuk dat jullie komen! Zo aardig. Echt aardig.” Mevrouw B. krijgt regelmatig bezoek van haar zus.

We fietsen naar de wijk Drievliet. Op ons aanbellen op het goede adres verschijnen hondenpootjes tegen de ruit. Jammer, deze mevrouw blijkt –ondanks de afspraak die gemaakt is– toch niet thuis te zijn. We hangen de koek aan de deurklink, met ons kaartje erbij. Later op de middag komt een sms’je binnen, van Bea: „wilde me even bedanken voor het lieven kaartje en de lekkere cake. En heb ook een vraag. Wat is het voor een cake?” Dat is goed aangekomen. Jammer dat we elkaar niet ontmoetten. „Echt heerlijk”, doet ze nog eens bericht. Fijn, dat is precies de bedoeling.

Juist jarig

De adressen die nu op ons lijstje staan, zijn aangereikt door de thuiszorg van bejaardenhuis De Riederborgh. Het betreft ouderen die nauwelijks de deur uit komen. De appartementen bevinden zich in twee wooncomplexen, met beneden een patio waar alle galerijen op uitkijken. In het midden staat een tafel met daarop wat tijdschriften. Het ziet er huiselijk en door een paar grote planten gelijk groen uit. Je zou denken dat je hier nauwelijks eenzaam kunt zijn.

We bellen bij mevrouw C. aan. Ze is vandaag juist jarig en heeft twee dames te gast. Normaal gesproken zien de dagen er anders uit; mevrouw kan moeilijk uit de voeten en ook lezen gaat niet. Een goede vriendin komt gelukkig elke zaterdag voorlezen en daar is ze dankbaar voor. Dat is pas omzien. Zelf is ze jarenlang vrijwilliger geweest, maar nu komt ze de stoel nauwelijks meer uit. Het is vandaag een gezellige dag voor haar en ze is dankbaar voor de belangstelling.

Mevrouw D., een Indonesische mevrouw die een paar deuren verder in het appartementengebouw woont, heeft het best moeilijk. Ze is als laatste uit de familie over. Veel van haar contacten vallen weg, wat het leven zwaar maakt. „Ik ben zo dankbaar dat jullie komen. Wat leuk zeg. Wat een lieve familie. En nee, het laatste stuk van het leven is niet makkelijk.” Ze neemt onze koek en kaart graag in ontvangst en bedankt nog eens.

Bij het volgende adres doet mevrouw E. open, een 91-jarige zuster uit de gemeente. Wat een ontzettend leuke verrassing is dit, voor haar maar ook voor ons. Ze komt al lang niet meer in de kerk. Mevrouw E. heeft een scherpe geest en herkent ons wel, natuurlijk. Met haar gezondheid gaat het behoorlijk goed. Ze vertelt blij dat het tiende achterkleinkind op komst is. Vanmiddag heeft ze haar zoon met zijn gezin op bezoek, uit Barneveld. „Wat een ontzettend leuke verrassing dat jullie voor de deur staan.” Vinden wij ook.

Tranen

Met een glimlach lopen we naar het volgende gebouw. Mevrouw F. doet open. Als we vertellen wat we komen doen, verschijnen tranen in haar ogen. Ze heeft het zwaar. „Maar er is ook veel om voor te danken. Ik woon hier fijn. En bovendien heb ik gelukkig kinderen die goed voor me zorgen. Voor de boodschappen en andere hulp hebben ze spontaan een rooster gemaakt, heel fijn.” Ze zegt nog eens hoe blij ze is dat we haar met een deurvisite komen verrassen. Naast de bel hangt groot het geloof-, hoop- en liefdesymbool, in hout gebeiteld.

Op het laatste adres treffen we mevrouw G. Ze is blij verrast. Het is geen fijne tijd, maar ze wil niet klagen. Ze woont hier prettig. Met de tafel voor het raam kan ze vanaf drie hoog op straat mensen voorbij zien lopen, dat geeft aardigheid. Haar twee zoons zorgen goed voor haar.

Als we weer thuis zijn, kijken we met coördinator Jojanne terug op de middag. Present zorgde voor een goede organisatie. Adressen kwamen deels via Stichting Facet, een plaatselijke welzijnsorganisatie, en deels via Riederborgh Thuiszorg. De eerste groep was op de hoogte van onze komst. Ze kregen van tevoren een kaartje door de bus of er is telefonisch contact geweest. Met elkaar voor de deur iets drinken, werkte eigenlijk niet, zeker niet bij de tweede groep, voor wie ons bezoek een verrassing was. De koek en het bezoek zelf werden echter des te meer gewaardeerd.

„Wat een blije gezichten”, merkt een van de kinderen tijdens het avondeten op. „Voor ons was het eigenlijk geen moeite, maar wat leuk om mensen te verrassen. En je krijgt heel veel terug.” Inderdaad, met iets eenvoudigs als aandacht fleur je iemands dag een beetje op. Bijzonder ook om te ervaren hoe mensen oprecht dankbaar zijn voor een beetje aardigheid. Met Present spraken we af dat we de adreslijst na afloop zouden vernietigen, maar misschien kunnen we zoiets toch nog een keer doen?

x