Zakjes voorgesneden groente: aan mij zijn ze niet besteed. Zelf wortels of bloemkolen klein hakken is best prettig. Maar voor boerenkool maak ik graag een uitzondering. Het is nogal een karwei om zo’n stronk panklaar te maken. Trouwens ook om hem naar huis te transporteren – alsof je met een ontplofte paraplu op pad bent. Maar ja, als de voorgesneden zakjes op zijn en je trek hebt in deze oer-Hollandse wintergroente zit er niets anders op dan zelf aan de slag gaan.

Voor een recept bladerde ik in een boekje over boerenkool. De samensteller, Humphrey Ottenhof, maakt ook gedichten en schilderijen over deze plant. Hij is er „gek mee”, zoals hij dat zelf zegt. Hij heeft het over „de woest krullende kroeskop” van de boerenkool, en over zijn „frêle lichtgroene jeugdvorm.” Poëtische taal die wat vreemd aandoet in combinatie met een stoer gewas als boerenkool. Het boek is een wonderlijke ratjetoe van feitjes, recepten en meer of minder literaire teksten en een enkele krachtterm. Een „stamppot”, volgens de auteur. Wat het boekje duidelijk maakt is dat boerenkool zeker niet alleen oer-Hollands is. Er staat bijvoorbeeld een Italiaans pastagerecht in waarbij de groente eerst wordt gekookt en daarna gebakken. Boerenkool met een Aziatisch tintje: dat zou je zelf ook niet gelijk verzinnen.

BoerenKoolBoek. EtensAardigheden over boerenkool, Humphrey Ottenhof; uitg. Berlin Books; 124 pag.; € 20