Het is april 2008 als ze de advertentie voor verkoopmedewerker in een interieurzaak leest. Dat zou een hele leuke baan zijn, denkt de dan 23-jarige Anne. Zij en haar vriend klussen aan hun huis in dezelfde plaats, een dorp in de gemeente West-Betuwe. Hun bruiloft, eind mei, komt dichterbij. Anne klimt in de pen en een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek volgt.

In het daaropvolgende contact ervaart ze een goede klik tussen haar en het bedrijf, vertelt ze. „Zij waren enthousiast, ik was enthousiast. We praatten over verfkleuren en pigment. Ik kreeg een rondleiding door het bedrijf. Ik paste in het team, kreeg ik te horen.”

Salaris

Op de kennismaking volgt een gesprek over het salaris en de verdere invulling van het werk. Eventueel bijspringen op een andere lokatie van de interieurzaak is geen probleem, antwoordt ze op één van de vragen. „Het kon haast niet meer mis gaan.”

Maar het gaat wel mis. „We bellen je nog voor een afspraak om het contract en andere papieren te ondertekenen”, laat de bedrijfsleider weten. Aan het einde van het gesprek volgt een informeel praatje. „Over waar ik woonde. Ik heb gezegd dat ik in mei zou trouwen. We praatten over de voorbereidingen van de trouwdag”, herinnert Anne zich. Dan vraagt de bedrijfsleider of ze kinderen zou willen. „Ja, dat lijkt mij fantastisch”, is haar antwoord.

Afwijzing

Een afwijzing volgt. „De keuze was gevallen op een andere kandidaat. Ik zou niet in het team passen. Maar ik wist dat er geen andere sollicitant was.”

Ze staat perplex en legt zich bij de beslissing neer. Of haar kinderwens de werkelijke reden was voor de afwijzing, is ze niet te weten gekomen. „Ik was te verbluft om te reageren.”

Wel vermóedt ze dat eventuele zwangerschap de reden was. „De baan was mij min of meer al toegezegd. Alles was naar mijn idee in kannen en kruiken. Ik had veel zin om te beginnen. En verlangen naar kinderen is toch iets heel natuurlijks?”

Nu, twaalf jaar later, zou ze hebben doorgevraagd, zegt ze. Ze heeft zich later „best gekwetst” gevoeld over de afwijzing. Inmiddels is Meijer moeder van een zoon en een dochter. „Voor mij bleek zwanger worden medisch gezien niet vanzelf te gaan. Zonder ingrepen was biologisch gezien de kans groot geweest dat ik kinderloos was gebleven. Mijn man en ik zijn de medische molen ingegaan. Ik kreeg ons eerste kind na tweeënhalf jaar huwelijk.”

Wachten

Die bedrijfsleider van de woonwinkel had eens moeten weten, denkt ze nog wel eens. „Mijn baan daarna bij een warenhuis was leuk, maar niet helemaal mijn droom. Dan ga je ‘wachten’ op kinderen. Als ik een hele leuke baan had gehad, was ik waarschijnlijk niet snel begonnen aan medische ingrepen. Ik had misschien nog jaren bij die interieurzaak kunnen werken.”

Benadeling bij zwangerschap: van afwijzing tot mislopen scholing

Een vrouw afwijzen voor een baan vanwege een (mogelijke) zwangerschap, mag niet. Toch zegt een op de vijf vrouwen dat ze (vermoedelijk) om die reden niet werd aangenomen, stelt het College voor de Rechten van de Mens. Bij een op de tien vrouwen wordt zwangerschap, moederschap of kinderwens als argument er zelfs expliciet bij gezegd.

Vier op de tien vrouwen worden op de arbeidsmarkt nog steeds benadeeld vanwege een dikke buik of een pasgeboren kind, concludeerde het rechtscollege maandag in een onderzoek naar zwangerschapsdiscriminatie op de Nederlandse arbeidsmarkt. Vergeleken met eerdere onderzoeken is er niets veranderd, zegt het mensenrechteninstituut. Het rechtscollege vroeg 1150 werkende vrouwen die de afgelopen vier jaar een kind kregen, hoe zij discriminatie door zwangerschap op hun werk of in bepaalde fases van het zoeken naar werk ervoeren.

Andere conclusies:

• Ruim een derde van de vrouwen die een nieuw contract wilden ondertekenen, zag het contract vanwege zwangerschap „op het laatste moment aangepast worden” of verdwijnen.

• Bijna de helft van alle vrouwen met een tijdelijk contract kreeg geen verlenging of een vast contract vanwege hun zwangerschap of pasgeboren kind.

• Een kwart van de vrouwen loopt promoties, salarisverhogingen, bonussen en scholing mis, of heeft problemen met afspraken over zwangerschapsverlof en de terugkeer op het werk.

• Slechts 11 procent van de ondervraagden trekt ergens aan de bel over de problemen.