Ik voel me onrustig worden, want al vanaf dat de jongens klein zijn weet ik: stilte is verdacht. Ik kom achter mijn bureau vandaan en loop een rondje door het huis. Er ligt er een met een tablet in bed. Hij bekijkt een filmpje voor scheikunde, zegt hij. Tja, maar laten gaan?

Een ander zit achter z’n bureau met een koptelefoon op. Het lijkt in ieder geval alsof ook híj voor school bezig is. De jongste is zo blij met z’n derdehands laptop die we begin deze week nog snel op de kop hebben getikt, dat hij als een razende zit te tikken. Rust. Eindelijk.

Er klinkt een geluidje uit mijn laptop. Het is een uitnodiging voor een vergadering in Microsoft Teams. Ik ken het programma nog maar net, maar ik snap dat ik nu op ”uitnodiging accepteren” moet drukken.

Ik zie het hoofd van Maarten, mijn man, verschijnen die beneden aan de keukentafel zit te werken. „Even uitproberen of dit werkt.” Hij heeft zo een meeting met wat collega-docenten. En is volop aan het oefenen met het delen van documenten en schermen.

Het heeft wel iets intiems zo. Boven en beneden die elkaar digitaal ontmoeten. Opeens zie ik achter hem in beeld twee stoeiende jongens verschijnen. Ik schrik op. Waar komen die vandaan? Blijkbaar is er op de thuisschool wat meer begeleiding van een juf of meester nodig.

Zoek twintig colawoorden op in het boek dat je aan het lezen bent, blijkt de opdracht van de jongste. „Colawoorden?” vraag ik wat onnozel.

Hij legt uit wat dat zijn. Het gaat om woorden die je uitspreekt met een ”k”, maar schrijft met een ”c”. Wel leuk dat ik opeens ontdek waar hij qua lesstof mee bezig is.

Na een halfuur hebben we er nog maar twee gevonden. En dit is nog maar groep 6. Laat ik maar even niet bij die uit vwo 5 gaan kijken.

Mariska houdt een dagboek bij over haar ervaringen tijdens de coronacrisis