Bij de dag leven is iets dat ik tijdens deze eerste weken van isolatie geleerd heb. En: steeds weer kijken naar wat de hoogste prioriteit heeft. Vandaag betekent dat voor mij afscheid nemen.

Lunchen? Dat is bij ons normaal gesproken een rustig gebeuren. Maar nu zitten er elke dag vijf personen aan tafel. „Waar zijn de knakworstjes?”

„Mám!!” Ik hoor niets, maar zie een jongen voor me met zijn armen zwaaien. Opeens snap ik het: ik heb mijn vervroegde verjaardagscadeau op mijn hoofd.

Iemand er op een leuke manier tussen nemen? Normaal ben ik daar wel voor te porren. Maar vandaag staat mijn hoofd er niet naar. En blijkbaar voelen de kinderen dat aan.

We waren het geluid bijna vergeten. Maar inmiddels draait onze vaste telefoon weer op volle toeren. En ben ik behalve moeder en juf ook secretaresse geworden.

Zegeningen tellen is altijd een goed idee, maar zeker nu we veel dingen niet meer kunnen of mogen, kan het je stilzetten bij wat we nog wél hebben. En dat blijkt best veel.

Met het coronavirus is er in ons gezin nog een virus gekomen. „Bemoei je niet met de ander”, staat deze weken met stip op 1 in ons opvoedvocabulaire.

Er is iets raars aan de gang in de groepsapps waarvan ik deel uitmaak. Humor en heel serieuze berichten volgen elkaar op. En niemand die dat vreemd lijkt te vinden.

Er staan steeds rijen auto’s voor de vuilstort. Ik snap die chauffeurs wel. Opeens gaat het zelfs bij mij kriebelen om het huis aan kant te krijgen. En dat is best bijzonder.

Iedereen heeft inmiddels een mening over hamsteraars. Maar wanneer ik voor onze vijf gezinsleden weekboodschappen insla, voel ik me toch wat ongemakkelijk onder die massale veroordeling.