Meuldijk had vorige week de dag van zijn leven. De sleutel die hij als erfstuk van zijn grootvader had gekregen, bleek toegang te geven tot het graf van admiraal De Ruyter.

Hoe komt zo’n sleutel in een Rotterdamse studio terecht?

„Mijn opa, Jan Steinvoort, kocht in 2009 –voor de economische crisis– een pand waarin het Kralings Museum zat. Dat was failliet verklaard en door het bestuur te koop gezet. Mijn opa had geen interesse in de inboedel van het museum, dus heeft hij alles geveild via Christie’s Amsterdam. Maar de sleutel bewaarde hij, met goedkeuring van het museum. Toen mijn opa drie jaar geleden overleed, heb ik de sleutel geërfd.”

En toen dacht u: Laat ik eens proberen of hij past op de grafkamer van Michiel de Ruyter?

„Mijn opa vertelde altijd dat de sleutel van het graf van De Ruyter was, maar hij heeft dit nooit gecontroleerd. Een vriend van mij vroeg op een gegeven moment: Hoe zit dat nu met die sleutel? Ik ben op onderzoek uitgegaan en kwam erachter dat de originele eigenaar van de sleutel, Adrien Elias, een directe afstammeling was van De Ruyter. Toen heb ik contact opgenomen met de Nieuwe Kerk in Amsterdam, waar De Ruyter begraven ligt, om te vragen of ik de sleutel mocht proberen op het graf. Ze waren meteen enthousiast. Een paar dagen later stond ik achter de deur in de grafkamer.”

Wat ging er toen door u heen?

„Het was heel onwerkelijk, ik stond met een mond vol tanden. De medewerkers van de Nieuwe Kerk vroegen of ik naar beneden wilde. Die kans liet ik niet aan me voorbijgaan. Zes treden lager stond ik bij het graf.

Mijn familie en vrienden vinden de vondst geweldig. We zeiden altijd tegen elkaar: Opa is maar wat aan het pochen over die sleutel. Maar nu blijkt het verhaal toch waar te zijn. Opa had gelijk.”

Wat heeft u met Michiel de Ruyter?

„Ik ben geïnteresseerd in de Nederlandse geschiedenis, met name de militaire. Mijn opa was dat ook: we gingen vaak samen naar musea. Hij wist me altijd wel iets nieuws te vertellen over de geschiedenis.”

Wat gaat u nu met de sleutel doen?

„Van de beheerders van de Nieuwe Kerk mag ik hem houden. Voorlopig bewaar ik de sleutel thuis, in een speciale vitrine. Die had ik al gemaakt voordat ik wist dat hij op het graf van Michiel de Ruyter past. Misschien geef ik de sleutel nog eens in bruikleen aan musea. Ik kreeg al een bericht van een museum uit Zeeland dat interesse heeft.”