Dat is dus kennelijk de attentiewaarde die het verlies van tientallen mensenlevens in Jemen in de Nederlandse pers heeft. Weggestopt achter de verkoop van winkelketen Blokker en de drukke ochtendspits. Overigens is dat voor het gemiddelde nieuwsmedium in de wereld niet anders.

Nu zit die attentiewaarde niet in de eerste plaats in het aantal dodelijke slachtoffers, hoewel iedere dode in een oorlog er een te veel is. En 149 verloren mensenlevens binnen 24 uur in een zinloos conflict mag de alarmbellen wel extra doen rinkelen.

Het gaat in dit geval echter vooral om het verhaal áchter de oorlog. Want terwijl die 149 mensen het leven lieten in de strijd om de controle over de strategisch gelegen havenstad Hodeida, stierven elders in het land tientallen kinderen. Niet door een kogel, een granaatscherf of neervallend puin na een bombardement. Hoewel dat ook maar al te vaak voorkomt. Zij overleden door voedselgebrek. Klinkklare honger, in rond Nederlands.

Natuurlijk weten we dat óók. De beelden van uitgemergelde Jemenitische kinderen zijn inmiddels genoegzaam de wereld over gegaan. Soms wordt er overigens nog geaarzeld over publicatie. De plaatjes zouden misschien te schokkend zijn voor onze eigen kinderen. Dat klopt. Maar laten de ontwerpers van gewelddadige games die boodschap dan ook eens ter harte nemen. Of is dat het privilege van de virtuele wereld?

Intussen staat de internationale gemeenschap erbij en kijkt ernaar. De vele inspanningen van hulporganisaties niet te na gesproken. Zij luiden onvermoeibaar de noodklok over de dramatische humanitaire situatie in Jemen. Veldwerkers proberen met gevaar van eigen leven de nood van de bevolking te lenigen.

Maar wat doen regeringen? Bijvoorbeeld tegen twee hoofdrolspelers in het conflict: Saudi-Arabië en Iran? Europa weigert ministers te sturen naar een prestigieuze vastgoedbeurs in Saudi-Arabië omdat dat land de hand zou hebben in de moord op journalist Jamal Khashoggi. De Verenigde Staten hebben de sancties tegen Iran hernieuwd om de militaire aspiraties van Teheran in te dammen. De Verenigde Naties organiseren vredesbesprekingen, maar slaagden er de vorige keer niet eens in de partijen in Genève om de tafel te krijgen.

Maar met al hun diplomatieke statements en militaire macht zijn ze kennelijk niet in staat hongersnood in Jemen af te wenden en de dood van honderdduizenden te voorkomen. Het is hoog tijd dat de internationale gemeenschap op zijn minst haar humanitaire verantwoordelijkheid neemt. Dat zal het conflict niet oplossen. Maar het heeft nu wel absolute prioriteit.

Hoofdredactie