Hè, hè, minister Blok heeft weer even rust. Jawel, de Kamer zat hem dinsdag, in het debat over de steunverlening aan Syrische rebellen, dicht op de huid. Maar de bewindsman kwam niet werkelijk in problemen. Ook de kritische coalitiepartners CDA en CU konden zich vinden in een typisch Nederlandse uitweg: een extra onderzoek door twee onafhankelijk adviesorganen. Om via dat onderzoek lessen te trekken voor de toekomst.

Met zo’n onderzoek is natuurlijk niets mis. Tenzij… Tenzij je van mening bent dat westerse landen in het Midden-Oosten sowieso niets te zoeken hebben. Dan kan zonder enig onderzoek nu al deze ene les getrokken worden: nooit meer Toyota pickup trucks leveren.

Een radicaal standpunt? Zeker, maar niet absurd. In het Kamerdebat werd deze visie eloquent en vasthoudend verwoord door FvD-leider Baudet. Zijn redenering: beste Nederlandse politici, kijk nu alsjeblieft eens om je heen. Let op Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. In al die landen is één, vast patroon zichtbaar: mede door ingrijpen van het Westen kwamen dictators ten val of in grote problemen, maar het resultaat daarvan is desastreus.

Overal in het Midden-Oosten zie je hetzelfde: haal de tiran weg en het land valt ten prooi aan wanorde, aanslagen en rivaliserende benden. En altijd springt in het vacuüm dat ontstaat de radicale islam: ISIS, Al Qaida, Jahbat al-Nusra.

Daarom, aldus Baudet, bemoei je er niet mee, noch door gewapende invallen, noch door het leveren van zogenaamde non-letale goederen. Handjes thuis.

Natuurlijk kreeg de FvD-leider in het Kamerdebat tegengas. Maar erg steekhoudend was dat verweer niet. Zo poogde Van Ojik (GL) de visie van Baudet samen te vatten met: „Dus als een dictator er maar goed de wind onder heeft, mag hij van u blijven zitten?” Een makkie voor het FvD-Kamerlid: „Mág? Dat is in deze kwestie toch irrelevant? Alsof het erom gaat wat ik vind. Ík zou overal democratie willen hebben, maar zo zit de wereld niet in elkaar. Laten we alsjeblieft kijken naar de consequenties van ons beleid. En niet blijven steken in een politiek van goede bedoelingen.”

Einde discussie, want niets tegenin te brengen? Dat niet. Aan Baudets benadering van de buitenlandse politiek kleeft onmiskenbaar het gevaar van onverschilligheid en cynisme. Kunnen we dictators dan zomaar hun gang laten gaan in het kwellen van hun eigen volk?

Toch vraagt Baudets analyse van wat er in het Midden-Oosten daadwerkelijk is aangericht –nergens slaagde het Westen erin om én democratie én veilige stabiliteit te brengen– wel om serieuze bezinning. Vooral omdat deze benadering meer is dan slechts een populistische oprisping. Want zei de volkenrechtelijk adviseur prof. André Nollkaemper eigenlijk niet precies hetzelfde, toen hij betoogde dat zelfs het leveren van niet-dodelijke goederen aan Syrische rebellen strijdt met het non-interventiebeginsel?

Voor christelijke politici komt daar nog een overweging bij. Het moet toch te denken geven dat oosterse christenen zich relatief veilig voelden onder het regiem van Saddam en Assad, en dat hun positie in de jaren daarna dramatisch is verslechterd?