Student bundelt recepten en verhalen van vluchtelingen
Bij een Syrisch gezin ga je niet zomaar even aan tafel, zo ervaarde Anne van der Hulst (20) uit Sevenum tijdens het maken van haar kookboek met recepten van vluchtelingen. „Ze maken geen ovenschotel van een halfuurtje, maar zetten de hele tafel vol met alles wat je maar kunt bedenken.” De afspraak duurde daardoor langer dan ze had gepland. „Grappig om te ervaren hoe Nederlands je dan bent. Mijn effectieve dagindeling viel in de soep, daar moest ik me eerlijk gezegd wel even overheen zetten.”
Anne, inmiddels vierdejaarsstudent culturele en maatschappelijke vorming aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen, liep een paar maanden geleden voor haar studie stage bij de stichting Welkom in Utrecht. De stichting draagt bij aan Plan Einstein, een door de gemeente Utrecht ontwikkeld project. Bij dit project wonen vluchtelingen uit het azc onder één dak met jongeren uit de wijk. In hetzelfde gebouw zitten instanties voor vluchtelingenwerk.
Bewoners van de wijk hadden geen idee wat er precies speelde in het asielzoekerscentrum, zo merkte de studente. Ze wisten niet eens dat er ook jongeren in het gebouw woonden. „Dat snap ik wel. Je loopt niet zo gemakkelijk bij een asielzoekerscentrum naar binnen voor een kopje koffie.”
Anne zocht naar een manier om de drempel lager te maken. „Ik vind het belangrijk dat vluchtelingen niet alleen maar vluchtelingen zijn, maar een eigen gezicht krijgen.”
Uiteindelijk besloot ze een kookboek samen te stellen met recepten en persoonlijke verhalen. „Eten verbindt mensen. Tradities en gebruiken verschillen per land, maar iedereen moet eten. En we vinden het allemaal leuk om nieuwe dingen te proeven. Misschien willen mensen na het lezen van mijn boek wel samen met vluchtelingen koken en eten.”
Een maand lang ging Anne langs bij verschillende koks. Ze maakte foto’s van het kookproces en ze stelde allerlei vragen, om een verhaal bij het recept te kunnen vertellen. Na afloop bleef ze gezellig eten. „Dat was eerlijk gezegd niet eens de bedoeling, maar het gebeurde vaak wel. Mensen stonden erop dat ik bleef. En ik vond het leuk om het recept meteen te kunnen proeven.”
Na een paar maanden lag er een kookboek met zestien verschillende recepten en persoonlijke verhalen. Juist die verhalen vond Anne bijzonder. „Mooi om te zien hoe verschillend iedereen in het leven staat. Vaak kwamen mensen met verhalen die ik helemaal niet zag aankomen, zoals een Afghaanse jongen die graag president wilde worden. Dat zijn de gesprekken die je bijblijven.”
Ze is inmiddels bezig met haar afstudeerjaar. Wat ze hierna gaat doen, weet ze nog niet. „Maar ik heb zeker interesse in vluchtelingenwerk, of werk dat op een andere manier verschillende culturen bij elkaar brengt.”
