Het mag dan vrijdag in ons land een feestelijke dag zijn, eigenlijk zouden we gespannen aan onze radio of tv gekluisterd moeten zitten. Om de ontwikkelingen in het verre Zuid-Korea te volgen. Daar is vrijdag iets unieks gaande: de Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un heeft er een persoonlijke ontmoeting met zijn Zuid-Koreaanse ambtsgenoot Moon Jae In. Een unieke gebeurtenis is het omdat Kim als eerste Noord-Koreaanse leider naar de Zuid-Koreaanse kant van de DMZ-zone gaat – de zwaarbewaakte grens tussen Noord en Zuid, die de nog altijd in staat van oorlog verkerende Korea’s uit elkaar houdt.

Wat beweegt Kim om deze stap te zetten? Is het oprechte behoefte aan vrede óf heeft Kim allereerst en vooral zijn eigen overleven op het oog? Op het eerste gezicht lijkt de behoefte aan vrede en verzoening Kim tot zijn daad te hebben gebracht. Zo zullen er tussen de leiders van de Korea’s vredelievende woorden klinken, er zal zelfs iets over een vredesverdrag worden gefluisterd, gesproken worden over „denuclearisering” van het Koreaanse schiereiland, over economische samenwerking en wat al niet meer.

Nu zou dat allemaal positief zijn, ware het niet dat de ontmoeting van vandaag de opmaat is naar een nog veel spannendere: die tussen de Amerikaanse president Trump en Kim Jong Un, ergens volgende maand of begin juni.

Die top heeft wat Trump betreft slechts één enkel doel: met Kim afspreken dat hij zijn kernwapens opgeeft. Kim heeft op zijn beurt al laten weten dat zijn enige concessie het stopzetten van nucleaire tests zal zijn en dat hij de verdere opbouw van zijn wapenarsenaal zal bevriezen. Van ontwapening kan wat hem betreft geen sprake zijn. Als Kim daarmee zou instemmen, zou hij een van de belangrijkste pijlers onder zijn bewind weghalen: van Noord-Korea een geloofwaardige kernwapenstaat maken die gezag heeft onder de grootmachten en concessies bij hen kan afdwingen.

Kims tweede pijler onder zijn bewind is die van economische opbouw van zijn land, bedoeld om de welvaart voor zijn onderdanen te vergroten. Vanwege het bikkelharde sanctiebeleid van de VS en de internationale gemeenschap komt van die opbouw weinig terecht – eerder is sprake van verdere afbraak. Maar nu Kim met Moon aanpapt lijkt daar verandering in te komen: toenadering en samenwerking zijn immers niet te verenigen met strikte sancties.

Daarmee dreigt de top van vrijdag, tussen Kim en Moon, die van Trump en Kim te ondermijnen. Als Kim vasthoudt aan zijn kernwapens en Trump aan zijn eis van denuclearisering, dan heeft de laatste weinig diplomatieke troeven meer in handen: het sanctiebeleid is immers al tot gatenkaas verworden.

Zal Trump bij gebrek aan diplomatieke pressiemiddelen een waterig compromis accepteren? Of laat hij de top liever mislukken? Waardoor van de weeromstuit de kans op oorlog toeneemt? Uitgesloten is dat laatste zeker niet. Het lijkt erop dat Kim zal proberen de Amerikanen wel tot het accepteren van zo’n compromis te manoeuvreren. Daarmee speelt Kim hoog spel, want bij medewerkers van Trump beginnen de handen te jeuken om militair in te grijpen.