Dat zegt directeur Siemco Louwerse van het museum in het Zeeuwse Ouwerkerk tegenover het Reformatorisch Dagblad. Op 1 februari is het 65 jaar geleden dat de watersnoodramp delen van Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant trof. Daarbij kwamen 1836 mensen om.

Levensverhalen

Met het verzamelen en tonen van de foto’s van de getroffenen wil het Watersnoodmuseum de ramp van 1953 nog meer een gezicht geven, zegt Louwerse. „Vergelijk het met een terreuraanslag. Eerst komt er een getal over het aantal slachtoffers in het nieuws. Daarna verschijnen berichten over de mensen achter die cijfers, over hun levensverhalen.”

Inmiddels heeft het museum de eerste honderd foto’s van slachtoffers van de watersnoodramp in bezit. Die afbeeldingen worden vanaf 1 februari tentoongesteld. Eerst een paar dagen op panelen in een activiteitentent bij het Watersnoodmuseum, daarna op een wand in het museum zelf. „Nabestaanden die de afbeeldingen inmiddels beschikbaar hebben gesteld, vinden het een prachtig eerbetoon als bijvoorbeeld de foto van hun overleden moeder of zus wordt tentoongesteld. De foto’s zijn vaak statig. Mensen gingen er speciaal voor naar de fotograaf.”

Complete gezinnen

Elke portretfoto vertelt een „indrukwekkend verhaal”, geeft Louwerse aan. „Prachtige mensen zijn in die verschrikkelijke rampnacht verdronken. Op een van de foto’s ligt bijvoorbeeld een dreumesje op een commode. Pieter Cornelis Nijsse. Andere afbeeldingen tonen complete gezinnen die zijn verdronken. Dat komt allemaal wel bij je binnen.”

Het museum verspreidt binnenkort een brochure over het fotoproject, waarin nabestaanden de oproep krijgen foto’s van hun dierbaren in te leveren bij het museum. In die brochure staan de honderd al binnen gekomen foto’s van slachtoffers met daarbij hun namen al afgedrukt. Zoals: de broertjes Marinus en Johannes Willem Bruggeman. Wat onwennig kijken de twee jongetjes in de lens. Of: Lijntje Adriana van Erkel-van Putten en haar jonge dochtertje Willemina Maria. Het lachende meisje heeft een grote strik in haar haar. Of: Algonda Helena van Kampen. De vrouw kijkt ernstig. Allen werden verzwolgen door de golven.

Niet alle nabestaanden zullen het op prijs stellen als de foto van hun in 1953 verdronken geliefde publiek wordt gemaakt, realiseert Louwerse zich. „Uiteraard gaan we op een respectvolle manier te werk. Als families niet of nog niet een foto willen afstaan, respecteren we dat natuurlijk.”

Verder is het de vraag of van alle slachtoffers foto’s in omloop zijn. „Nu kunnen we overal makkelijk met onze smartphones foto’s maken, maar dat was in 1953 natuurlijk totaal anders.”

Onwennig

Het project, ”Namen krijgen een gezicht – Watersnood ’53” geheten, gaat zo’n vijf jaar lopen. Louwerse vindt het lastig in te schatten hoeveel portretfoto’s er uiteindelijk binnen zullen komen. „Ik heb al nabestaanden gesproken die zeggen: We zijn er nu nog niet aan toe een foto van onze geliefde af te staan, maar misschien over vijf jaar wel.”

Van de honderd inmiddels beschikbare portretfoto’s komt het gros van Goeree-Overflakkee. „Daar is iemand actief de boer op geweest om foto’s in te zamelen.”

Financiële ondersteuning van het project komt van Deltacommissaris Wim Kuijken. Hij is namens de overheid verantwoordelijk voor het Deltaporgramma, dat overstromingen in ons land moet voorkomen.

Waterproblemen

Het Watersnoodmuseum bestaat uit vier caissons. Dat zijn betonnen bakken die dienen als dijkversterking. De vier caissons waren de laatste waarmee op 6 november 1953 het laatste dijkgat, bij Ouwerkerk, werd gesloten.

In een vierde caisson opent het museum in Ouwerkerk komende maand een expositie over actuele waterproblemen elders in de wereld, zoals in Vietnam en Engeland. Ook is aandacht voor de expertise van Nederlandse waterbouwkundige experts en hun inzet in allerlei delen van de wereld.

Het Reformatorisch Dagblad publiceert 31 januari 2018 een bijlage over de herdenking van de watersnoodramp, 65 jaar geleden.