Oersaaie bijeenkomsten, waarnaar alleen doorgewinterde vergadertijgers al weken uitkijken? Incrowd feestjes voor de politieke elite, die niets liever doet dan uren debatteren over een punt of komma in het verkiezingsprogramma? Vaak lijken verkiezingscongressen daar inderdaad op.

Niet zelden staat op de agenda veel geneuzel. Zo mogen de afgevaardigden van het CDA, vandaag bijeen in Barneveld, zich buigen over maar liefst 400 amendementen op het verkiezingsprogramma. Veel? Jawel, maar vier jaar geleden waren het er –schrik niet– 1400.

De leden van de SP, congresserend in Tilburg, zetten hun tanden in zo’n 650 wijzigingsvoorstellen. Een voorbeeld? Een van de afdelingen heeft er groot bezwaar tegen dat in het verkiezingsprogramma de zinsnede staat dat „het kabinet-Rutte ervoor gezorgd heeft dat…” Wat?! De naam Rutte in ons programma? Veel te veel eer voor die liberale patser.

Het partijbestuur geeft echter geen krimp: „We moeten als SP juist onomwonden zeggen wie we als onze vijand zien.”

Toegegeven, soms nemen congressen wel degelijk belangrijke besluiten. Zo zaten in oktober 2010 1,4 miljoen Nederlanders aan de tv gekluisterd toen de leden van het CDA op hun congres antwoord moesten geven op de vraag: wel of niet in zee met de PVV. Ook bij D66 lag deelname aan de regering in 2003 en in 2006 in handen van het congres. Maar dan hebben we het natuurlijk over partijcongressen ná de stembusstrijd.

Als het over verkiezingscongressen gaat, kunnen met name discussies over kandidatenlijsten de zaak spannend maken. Zo was het ’t PvdA-verkiezingscongres van 2003 dat ervoor zorgde dat de toen nog tamelijk onbekende volksvertegenwoordiger Arib van nummer 44 van de lijst steeg naar nummer 34, wat de voortzetting van haar Kamerlidmaatschap een stuk kansrijker maakte.

De belangrijkste functie van verkiezingscongressen blijft echter om de eigen achterban op te warmen voor de komende strijd en de gelederen te sluiten. Bij CDA en SGP –de laatste heeft vandaag in Hoevelaken haar eerste verkiezingscongres in een bijna honderdjarig bestaan– zal dat weinig moeite kosten. Bij PvdA en SP ligt het een slag ingewikkelder.

De sociaaldemocraten, vandaag en morgen bijeen in Utrecht, zullen nog even de wonden moeten likken van de interne leiderschapsstrijd die Samsom de politieke kop kostte. En de mannen en vrouwen van de rode tomaat hebben te maken met een aanvoerder die de laatste tijd onmiskenbaar krassen opliep.

Dáár zullen ze vermoedelijk echter maar kort bij stilstaan. Waar het nu op aan komt, beseft elke SP’er, is alle neuzen weer in dezelfde richting te krijgen om gezamenlijk de neoliberale elite van katoen te gaan geven. Met z’n allen achter Emile.