Sneeuwvlokjes
Ze zijn vederlicht, en dwarrelen overal heen. Bij het geringste zuchtje wind veranderen ze van koers. Wie probeert ze na te kijken, doet dat tevergeefs. Hoe gaaf is het om tijdens zo’n sneeuwbui met je hoofd omhoog naar de neerdwarrelende vlokken te kijken. Net zolang totdat het gaat dansen voor je ogen. De sneeuwvlokjes brengen langzaam maar zeker een wit laagje aan op alles wat er nu buiten kleurloos bijstaat. Dromerig word ik ervan. Ik laat me meevoeren op de cadans van de neerdwarrelende vlokken, die mij voor eventjes van de buitenwereld afsluiten. Wat kan het wonderbaarlijk stil zijn als ik met de kudde schapen over een besneeuwd bospad trek. De hoogdrachtige schapen lopen traag.
Rond de kerstdagen wordt het eerste lammetje verwacht. De vele hoefjes laten een lang spoor achter in de smetteloos witte sneeuw, dat zich als een breed lint over het bospad uitstrekt. Het ijle geluid van een klingelend schapenbelletje klinkt als een nodigende kerkklok. Een roodborstje kijkt vanaf een groene sparrentak nieuwsgierig toe hoe de schapen het geopende hek passeren. Neerdwarrelende sneeuwvlokjes kunnen ons oproepen tot verwondering, en tot aanbidding van de Schepper ervan.
