Na onderzoek is er volgens het college van procureurs-generaal, de top van het OM, te weinig bewijs dat het verzoek van de patiënte niet vrijwillig was. Justitie vindt verder dat voldoende vast is komen te staan dat zij uitzichtloos en ondraaglijk leed.

De twijfels over de vrijwilligheid werden ingegeven doordat de wilsverklaring van de vrouw beknopt was en ze die na het opstellen ervan in 2011 nooit meer opnieuw met haar arts had besproken. De Hoge Raad lichtte in een recent arrest echter toe hoe een arts in zulke gevallen moet handelen, aldus het OM. Zo moet deze zich er aan de hand van het medisch dossier en gesprekken met zorgverleners, familie en naasten van vergewissen dat hij het document goed heeft begrepen. Dat is in dit geval gebeurd.

Over het lijden was verwarring doordat diverse artsen de ondraaglijkheid ervan anders beoordeelden. Een door de arts ingeschakelde, onafhankelijke arts-consulent zag nog perspectief en suggereerde een verhuizing naar een psychogeriatrische instelling, aangezien de zorg daar adequater zou zijn. Nadat de arts de zaak liet herbeoordelen door een collega-arts van het expertisecentrum koos ze toch voor euthanasie.

Het college kan zich daar uiteindelijk in vinden op grond van aanvullende rapportages van deskundigen die bevestigen dat er sprake was van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Kanttekening is wel dat de arts voor de herbeoordeling niet had mogen aankloppen bij een collega-arts. Die procedurele fout vindt het OM echter onvoldoende reden voor vervolging. De zaak is afgedaan met een voorwaardelijk sepot met een proeftijd van een jaar.