„Vaak onbegrip voor langdurig verdriet”
Tussen rouwdragenden en hun omgeving bestaat vaak een grote kloof. Het langdurig verdriet om een overledene stuit dikwijls op onbegrip van vrienden en kennissen. Ook binnen de familie is het wel eens moeilijk het verdriet te uiten. Ouders en kinderen willen elkaar soms onnodig sparen.
Dat zei ds. P. van Duijvenboden zaterdag tijdens de oprichtingsvergadering van Herkenning, een reformatorische vereniging voor weduwen en weduwnaars van vijftig jaar en ouder. Vanuit zijn pastorale ervaringen schetste hij onder het thema ”Alleen verder” enkele omgangsvormen met weduwen en weduwnaars.
De omgeving heeft een andere visie op verlies dan de rouwdragende, zei ds. Van Duijvenboden, hervormd predikant in Den Bommel. „Omstanders spreken vaak over het verlies als een wond. Een wond die ernstig is, maar op den duur wel heelt. De tijd heelt immers alle wonden. Weduwen en weduwnaars ervaren het verlies meer als een amputatie. Ze hebben een handicap die nooit zal verdwijnen.”
De eenzaamheid is zo diep dat ook kinderen of kleinkinderen die niet op kunnen vullen. Kinderen willen graag dat de overgebleven ouder de kracht vindt om verder te gaan, aldus de predikant. „Soms ook proberen ouders en kinderen elkaar te sparen. Tegenover elkaar uiten ze hun verdriet niet. Ze willen elkaar niet belasten.”
Toch is het belangrijk dat het verdriet wordt geuit, stelde ds. Van Duijvenboden. „Herkenning is wat binnen deze vereniging gevonden kan worden. Maar wil je iets vinden, dan moet je het ook zoeken. Daar zult u letterlijk de deur voor uit moeten. De herkenning is er alleen als u bereid bent het verdriet met elkaar te delen.”
Mevrouw G. Dankers-den Dikken, voorzitter van ”Samen Alleen”, het ’zusje’ van Herkenning, verrichtte de officiële oprichtingsceremonie. Ze gaf aan dat een aparte vereniging voor weduwen en weduwnaars vanaf vijftig jaar van belang is. „Jonge weduwen en weduwnaars hebben een andere problematiek. Zij hebben vaak nog kinderen thuis en daardoor soms weinig tijd om te rouwen.”
Ook sprak ze de wens uit dat de vereniging een plaats van vertroosting mag zijn. „Ik hoop dat Herkenning een plek langs stille wateren wordt waar u een stok en staf vindt die u troosten.”
De nieuwe vereniging mag zich in een ruime belangstelling verheugen. Tijdens de oprichtingsvergadering meldden zich ongeveer negentig mensen aan als lid.
