‘Plaasmoord’ verkeerd antwoord op rassenongelijkheid
De explosieve situatie in Zuid-Afrika onderstreept dat je armoede en ongelijkheid niet kunt laten verdwijnen door gedwongen onteigeningen en geweld.
Voordat ik mij geheel toelegde op het schrijven van boeken en columns, ben ik ruim dertig jaar lang journalist geweest. Het eerste wat ik daarbij leerde, was het begrip ‘nieuwsselectie’. Uit de grabbelton van wereldnieuws kiest de reporter of de redactie datgene wat van belang is, wat iets toevoegt of wat tot meer inzicht leidt.
Het gevolg is dat de lezer slechts een beperkte selectie te zien krijgt van alles wat gebeurt, want eerst gaan de nieuwsberichten door een zeef. Totalitaire regimes maken daar misbruik van door de vrije pers aan banden te leggen en zelf de toonzetting te bepalen. In de praktijk is daardoor niet altijd goed vast te stellen waar selectie ophoudt en manipulatie begint. Zo zou u zich kunnen afvragen hoe het komt dat iedereen de naam kent van George Floyd en niemand die van Brendin Horner.
Wie die laatste is, zal ik dadelijk uitleggen, maar eerst wil ik samen met de lezer een gedachtenexperiment uitvoeren. Hoeveel aandacht denkt u dat er in de media zou worden besteed aan de bloederige moordpartij op een boer met de naam Theo de Jong en zijn gezin uit de omgeving van Middelburg? Waarschijnlijk zou het dagenlang voorpaginanieuws zijn en de maatschappij doen sidderen.
Het is een theoretisch voorbeeld, met die aantekening dat Theo de Jong daadwerkelijk bestaat en een boerderij heeft in de provincie Limpopo, Zuid-Afrika. Niet in Middelburg dus, maar mijn oog viel op die plaatsnaam bij een van de laatste berichten over wat daar een ”plaasmoord” heet en hier weinig tot geen aandacht krijgt. Zo is er op de kaart van dat land ook een Alkmaar te vinden, een Gouda en een Ermelo.
Er vinden in Zuid-Afrika zo vaak moorden plaats op blanke boeren dat gesproken wordt over een vertraagde genocide. Bij de brute moord op de 21-jarige Brendin Hornir, die door de daders aan een paal werd vastgebonden als afschrikwekkend toonbeeld, lijkt de maat vol. Op de snelwegen reden tractoren in colonne naar een plaats van bijeenkomst, beelden die sterk deden denken aan die van het boerenprotest in eigen land.
Deze zaak viel mij op, omdat mijn oudste zoon waarschijnlijk op zou kijken als de naam ”Brendin Horner” zou worden omgeroepen in een vertrekhal. Dat ik het nieuws voorbij zag komen, komt doordat ik op sociale media enkele blanke boeren volg, maar ook een zwarte econoom. Voor mij is nieuws uit Zuid-Afrika dus dagelijkse kost, terwijl ik er hoegenaamd niets over terug lees in de Nederlandse kranten.
Je kunt dat land, met een werkloosheidspercentage van 42 procent beschouwen als bijna bankroet en als voorbeeld van een mislukte multiculturele samenleving.
Op het gebied van wreedheden jegens de blanke boerenbevolking en gewelddadige onteigeningen lijkt het dezelfde kant op te gaan als eerder in buurland Zimbabwe. Die historische gebeurtenis heeft aangetoond dat je achterstand en (rassen)ongelijkheid niet weg kunt werken door de bevoorrechte groep simpelweg van hun bezittingen te ontdoen of letterlijk van het leven te beroven.
De auteur is publicist. Reageren? hormann@refdag.nl
