Terwijl de collega’s mooie woorden spreken tot de geslaagde examenkandidaten valt mijn oog op de tekst boven de uitgang. Woorden van Asaf, om op te kauwen als je onze school verlaat. „Opdat zij hun hoop op God zouden stellen.” Een prachtig verbindend docentendoel, waar je je normaal gesproken aan warmt. Maar vandaag kijken die woorden me priemend aan. Is het gelukt? Trekken ze hopend op de God van het verbond de wijde wereld in?

„Partir, c’est mourir un peu”, sprak de Franse dichter Edmont Haraucourt 130 jaar geleden treffend. Afscheid nemen is een beetje sterven. Of er sterft iets in jou, of iets in de ander, of iets in allebei. Hoewel ik op deze herinneringsvolle avond niet exact kan duiden wát er dan precies sterft, reizen mijn gedachten naar het gedicht over de rechterbuurman. Hij is vannacht gestorven.

„Ik vrees dat meestentijds mijn economieles

slechts tot en met de dood is uitgestrekt:

hoe hij kan lenen of nog beter: sparen

hoe hij kan dealen met examenstress

hoe de verzekering zijn schade dekt.”

Als een zichzelf uiterst serieus nemende leerlingencoach timmert de 2020-docent stevig aan de weg. Opleidinkje hier, cursusje daar, ontwikkelingsplannetje zus, uitbreidinkje van de didactische trukendoos zo. Maar wat heb ik tegen mijn examenleerlingen gezegd tot hun behoud, of belangrijker: over de Ark van behoud?

Bij sommige schoolverlaters maakt mijn hart een blij sprongetje omdat ik weet dat ze de Heere dienen. Toch zijn er ook leerlingen die hun Maker niet nodig denken te hebben. Op school kon je nog, behalve te bidden, met hen daarover spreken. Maar vandaag nemen ze afscheid, wat nu? Mij rest overgave aan hun Schepper. Is de Vader niet bij machte om ook ná de middelbareschooltijd Zijn Zoon in hen te openbaren?

Zelfs de slak bereikte de ark.