Dat duurt trouwens niet lang. Binnen tien minuten zit hij op de fiets. Gewassen en al. Tanden gepoetst. In kleren die qua kleur niet helemaal bij elkaar passen.

Tas? Check. Beker en broodtrommel? Check. En gaan met die banaan.

Dat was niet echt een leuk begin van de dag. Maar ik hield er al rekening mee dat er deze weken iets fout zou lopen. Want zo makkelijk ik het vond om alle structuur aan het begin van de crisis los te laten, zoveel moeite kost het me nu om de zaken weer op een rijtje te krijgen. Ik doe wel een poging om alle nieuwe afspraken in mijn agenda te zetten, maar die kijk ik dan vervolgens niet meer in. Omdat ”agenda checken” tot het voor-coronatijdperk behoort.

Blijkbaar ben ik na die eerste intensieve weken van de afgelopen tijd in een vrijheid-blijheid-ritme terechtgekomen. Alsof alles één grote vakantie is (maar dan anders). Ik bruis van ideeën. Maar ik loop er steeds vaker tegenaan dat er ook nog dingen móéten gebeuren. En dan is zo’n relaxte houding niet echt handig.

Er moeten afspraken gemaakt en mailtjes beantwoord worden. Het zijn allemaal dingen waar mijn hoofd niet naar staat. En alleen door mezelf streng toe te spreken en te focussen op bepaalde dingen, lukt het me toch dingen voor elkaar te krijgen.

Gaat het wel goed met je? hoor ik van verschillende kanten via de app. Je bent zo afwezig, de laatste tijd. En je reageert veel minder op berichten in de groepsapp dan anders. Nu ik erover nadenk, klopt dat wel. Het lijkt wel alsof het multitask-knopje uit staat en het me alleen nog lukt één ding tegelijk te doen. Dat is even wennen.

Ik ben niet de enige die een overlevingsstrategie heeft ontwikkeld, nu alle structuur is weggevallen. Sommige mensen in mijn omgeving zoeken houvast in het maken van tientallen lijstjes. Andere doen gewoon helemaal niks. Dat kan natuurlijk ook.

Binnen 5 minuten nadat zoon de tuin uit fietste, zwaait het tuinhek weer open. Zijn ketting ligt eraf. Nee hè. Net nu ik m’n eerste telefoontje van de week aan het doen ben.