Tijdens zijn opleiding tot horlogemaker liep Basch stage bij een bedrijf dat duivenklokken maakte. In hetzelfde pand zat een bedrijfje dat „iets met pasjes” deed. Later begon hij zelf ook een pasjesbedrijf. „Dat betekende wel dat ik niets meer met mijn opleiding deed. Op een gegeven moment vond ik de zaak van mijn vader een zak met onderdelen van duivenklokken. In mijn vrije tijd ging ik die repareren en in elkaar zetten. Zo is mijn verzameling begonnen.”

Hoe ging het verder?

„Ik ging op zoek naar steeds meer klokken. Voor ik het wist, had ik de grootste verzameling ter wereld met zo’n 400 verschillende klokken en nog een paar honderd extra exemplaren. Van lieverlee verzamelde ik ook andere voorwerpen die met de duivensport te maken hebben: ringen, tijdschriften, medailles, diploma’s. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het staan.”

Wat is het pronkstuk van uw verzameling?

„Ik beschik over een aantal bijzondere klokken, maar er zijn meer dingen die er uitspringen. Duiven werden tijdens oorlogen gebruikt om berichten over te brengen. Dat gebeurde ook in 1870-1871 toen Parijs door de Duitsers werd belegerd. Vijf maanden lang werden postduiven gebruikt om berichten de stad in en uit te krijgen. Ik ben in het bezit van zo’n berichtje. En van een zak met een houten plankje onderin die gebruikt werd toen er nog geen duivenklokken bestonden. Duivenmelkers renden zo snel mogelijk met hun duif naar het verenigingsgebouw om te laten zien dat hun ‘winnaar’ binnen was. Met een mandje was het lastig lopen, vandaar dat daar speciale tassen voor werden gemaakt.”

Heeft u ooit zelf duiven gehouden?

„Van mijn twaalfde tot mijn zestiende jaar. Duiven zijn gezelschapsdieren die zich aan je hechten. Een echte duivenmelker praat met z’n duiven. Toen ik zestien was, ging ik in Rotterdam op school. Als ik thuis kwam, was het vaak al donker. Meer dan een hand met voer in het hok gooien, zat er dan niet in. Dat moet je de duiven en jezelf niet aandoen.”

Nog plannen voor de toekomst?

„Ik zoek nog een bijzondere klok, een Lejeune. Daarnaast is het mijn wens om al die artikelen die nu in dozen staan ooit uit te stallen. Een eigen museum is commercieel niet haalbaar. Mijn ideaal is dat mijn verzameling wordt opgenomen in een bestaand museum. Steeds meer duivenmelkers stoppen met hun sport. Ik vind het jammer als al die mooie verhalen verloren gaan. Het gaat om erfgoed dat behouden moet blijven.”