Het was vroeg in het jaar, februari, maar de winterzon scheen al aardig lekker. Het leverde zo’n typisch vakantiekiekje op: twee blije mensen die lachend in de camera kijken. Met de zee op de achtergrond.

Na de strandwandeling gingen we een visje eten in een restaurant met uitzicht over het water. Ik proef de smaak van het witte vlees nog. Op de weg terug naar het hotel maakten we allerlei plannen voor de rest van het jaar. Zoals je doet als je samen alle tijd van de wereld lijkt te hebben.

Natuurlijk wisten we dat niet alle voornemens werkelijkheid zouden worden. Dat er dingen tussen konden komen. We zetten niet voor niets ”D.V.” op uitnodigingen. Maar wie houdt daar echt rekening mee als je hand in hand over het strand loopt…?

In de meivakantie zouden we naar het zuiden kunnen gaan, droomden we verder. Kamperen of zo. De mogelijkheid was er, omdat de vakantie gunstig viel: de kinderen hadden een keer meer dan een week vrij. En we zouden een familieweekend organiseren. En onze tent opzetten op het grasveld bij vrienden. Omdat we die eigenlijk veel te weinig zagen.

We hadden in die tijd nog geen idee wat corona precies was, laat staan hoezeer die een samen- leving zou kunnen ontwrichten. Dat maakt de foto bijna surrealistisch. Als ik er nu naar kijk, lijkt hij wel een andere wereld te tonen.

Inmiddels leerden we lessen over de maakbaarheid van het leven. We dachten jarenlang dat alles wat we bedachten, zou gaan gebeuren. Het lijkt me niet verkeerd om daar, in deze periode, eens afstand van te nemen. Om te beseffen dat alle luxe die we zo gewoon waren gaan vinden, al die tijd een onverdiende gave is geweest.

Al kijkend naar mijn telefoon zie ik een foto van een moment waarop alles mogelijk leek. Een mooie herinnering, maar wel een die slechts één kant van de wereld belicht.

Veel mensen wisten dat al. Misschien krijgen we vanaf nu meer oog voor hen die geen plannen maken, omdat ze druk zijn met de meest nood- zakelijke dingen om te overleven. Mensen ver weg, maar ook dichtbij. Als die ”andere wereld” na deze criris beter op ons netvlies gaat staan, levert die toch nog iets positiefs op.