Kenmerkend voor de kerk, die in 1963 in gebruik werd genomen, zijn de semi-vrijstaande toren met drie klokken, de hoge kerkzaal en daartussen laagbouw. De verbouwing brengt de oorspronkelijke ruimtelijkheid en lichtheid terug in het interieur, dat volgens architect en bouwcommissie in de loop der jaren rommelig en donker was geworden.

De kerkzaal wordt geschikt gemaakt voor zondagse erediensten met circa 150 kerkgangers en voor bijeenkomsten tot 250 bezoekers. De bestaande glas-in-loodramen krijgen een prominente plek en worden benadrukt door de wanden er als het ware omheen te plooien. Praktische knelpunten worden opgelost door de (rolstoel)toegankelijkheid te verbeteren en de keuken en toiletten te verplaatsen.

Bij de verbouwing worden zo veel mogelijk duurzame en ecologische materialen benut. Het hout van de oude kerkbanken wordt in het interieur en de nieuwe liturgische meubels hergebruikt.

Na de verbouwing wordt in de kerk het Seifert-orgel uit de voormalige gereformeerde Immanuëlkerk geplaatst. Het oude orgel is verkocht en krijgt na renovatie een plek in een rooms-katholieke kerk in België.