„Het is mij goed, dat ik verdrukt ben geweest, opdat ik Uw inzettingen leerde.”

Zo ondervond David de zegen van verdrukking, toen hij zei: „Welgelukzalig is de man, o Heere! die Gij tuchtigt, en die Gij leert uit Uw wet” (Psalm 94:12). „Het is mij goed, dat ik verdrukt ben geweest, opdat ik Uw inzettingen leerde” (Psalm 119:71). Wat een onderwijs en wat een oefening van het verstand vindt er plaats op een ziekbed of onder de druk van verdriet! En wat een grote en wonderlijke dingen kan zelfs een kleine aanvechting in het oor fluisteren van een ziel „die het van de Vader gehoord heeft” (Johannes 6:45)!

In sommige gevallen wordt dit voordeel haast niet gevoeld, in ieder geval zolang de aanvechting voortduurt. We denken dat we niets leren. Zorg overstelpt ons. Een ramp slaat ons murw. We worden verward, nerveus, geïrriteerd of misschien ongevoelig. Het lijkt of we er geen voordeel uit halen. Maar na enige tijd beginnen we de gezegende resultaten ervan te ondervinden. Rijpheid in ons oordeel, geduld om naar Gods stem te luisteren, een betere smaak in Gods Woord, een sneller bepalen van de betekenis ervan. Deze dingen ervaren we spoedig als de genadige resultaten van de kastijding. Het verstand is onderworpen geweest aan een zeer grondige tucht en het heeft bovendien wonderlijke voortgang gemaakt in de kennis van de goddelijke waarheid door het onderwijs van de Heilige Geest.

Horatius Bonar, predikant te Edinburgh (”Vaderlijke kastijding”, 1847)