Daarnaast is dit de plaats waar in het verleden al slachtoffers van epidemieën een laatste rustplaats vonden, zoals een eeuw geleden bij de Spaanse griep en in de jaren negentig voor de slachtoffers van de aidsepidemie.

Het delven en het sluiten van de graven wordt veelal verzorgd dor gevangenen die hun straf uitzitten in de cellen op het naburige Riker’s Island.

Op het Amerikaanse Hart Island liggen inmiddels in totaal een miljoen mensen begraven.

Graf voor armsten

Drie, soms wel vier weken wachten voordat iemand kan worden begraven. In Amerikaanse steden zijn de wachtlijsten bij begrafenisondernemers door de coronacrisis lang.

Op een normale dag krijgt Matthew Pinto van uitvaartonderneming Provenzano Lanze in New York één of twee telefoontjes om de begrafenis van een overledene te verzorgen. Sinds de uitbraak van het coronavirus zijn dat er acht of negen. „We zijn absoluut niet tegen deze golf van sterfgevallen opgewassen”, zegt Pinto tegen enkele Amerikaanse journalisten.

De begrafenisondernemer is niet de enige die het werk boven het hoofd groeit. Alle uitvaartorganisaties in zowel de stad als de staat New York werken dag en nacht om de begrafenissen van coronaslachtoffers te verzorgen.

Joe Neufeld, directeur van een uitvaartorganisatie in Queens, vertelt in de New York Post dat hij normaal geproken zo’n veertien begrafenissen per week heeft. Nu zijn het er vijftig. „De service hebben we fors terug moeten brengen. Het opbaren voor rouwbezoek is maximaal een half uur – als we dat al kunnen doen. We hebben vier rouwkamers, maar drie daarvan gebruiken we voor de opslag van kisten met overledenen. Op de begraafplaats hebben we niet meer dan een kwartier de tijd.”

De directeur van een begrafenisonderneming in Sunset Park in het stadsdeel Brooklyn, Daniel J. Schaefer, heeft de laatste weken 185 uitvaarten per week gehad. „Dat is drie keer zoveel als normaal. Het is haastwerk. En tegelijk probeer je de plechtigheid piëteitsvol te laten verlopen”, zegt hij. „Het zijn de dode lichamen van een geliefde vader, een lieve oma. Het is een dierbare voor de nabestaanden. Bij alle routine moeten we niet vergeten dat er families in grote rouw zijn.”

Omdat de uitvaartverzorgers de explosie van sterfgevallen in steden als New York, Detroit, en New Orleans niet aankunnen, dringen ze er bij families op aan de overledenen zo lang mogelijk in ziekenhuizen te laten bewaren. Maar daar kampt men met een tekort aan mortuaria. Ziekenhuisdirecties zoeken naar alternatieve koelruimtes.

In New York heeft het stadsbestuur vorige week al veertig koelwagens van het leger gehuurd. Daar worden de lijken voorlopig in opgeslagen, soms wel drie of vier hoog. In Detroit is een groot vrieshuis afgehuurd om de lichamen in onder te brengen. Pas na een aantal weken kunnen dan de begrafenissen plaatsvinden.

Overigens plaatst het grote aantal sterfgevallen niet alleen uitvaartondernemers voor problemen; ook de begraafplaatsen en crematoria zitten ermee. Vooral de armere bevolking kiest uit financiële overwegingen voor een crematie. „Maar anders dan normaal, kan de familie niet wachten totdat het lichaam is verast”, zegt Pinto. „De lijkwagens staan in file te wachten.”

Voor gestorven mensen van wie niet binnen korte tijd nabestaanden zijn gevonden, heeft New York al tientallen jaren een aparte begraafplaats op Hart Island. Hier worden de lichamen van dak- en thuislozen ter aarde besteld. Normaal gesproken zijn dat er 4, 5 per dag. Nu komen er dagelijks trucks met 25 of meer dode lichamen in één keer. De kisten van deze mensen worden (voorlopig) in een massagraf gelegd. Als er binnen 14 dagen familieleden komen om de overledenen alsnog een apart graf te geven, dan kan dat. „Het grote aantal kisten dat elke dag wordt aangevoerd, illustreert het drama dat zich voltrekt”, zegt beheerder Melinda Hunt.