Ribcord was in. Elke docent op mijn middelbare school had een bruine broek van die stof. En ook in mijn kledingkast hingen wat kledingstukken van rib. Een rok –zwart– weet ik me nog goed te herinneren. En een overhemd, een lichtbruine, met van die heel dunne ribbels. Het werd mijn lievelingsblouse.

Nu ik in het pashokje in de spiegel kijk weet ik opeens zeker: ik heb zo’n soort rok al eerder aan gehad, al is dat inmiddels wel al heel lang geleden.

Niet alleen in kledingwinkels zie je het verleden terugkomen. Ook bij mensen thuis kun je soms een flashback krijgen. Volgens de woonbladen is „retro het nieuwe modern.” En op Funda lijkt hetzelfde aan de gang. Huizen waar al jaren niets aan gedaan is, worden beschreven als vintage en authentiek, en staan zelfs onder de noemer „daar kun je zo in.”

Dat je ook onbewust hip kan zijn, bleek toen er laatst een oudere dame bij ons op bezoek was. Nee, in ons huis vind je geen oranje en bruin behang. Maar wel veel groene planten. Een verschijnsel dat volgens haar rechtstreeks uit de jaren 60 stamt.

Ze bleef om zich heen kijken. Want het rotan vloerkleed op onze houten planken, waarmee ik dacht aardig bij te zijn? Dat hadden zij vroeger thuis ook gehad.

Dat heb je dus als je achter de mode aan wilt lopen. Wijde pijpen, lange jurken, een visgraatvloer of een kastje met schuine houten pootjes; je denkt iets nieuws te hebben, maar uiteindelijk blijk je helemaal niet zo origineel te zijn.

Ik moest eraan denken toen ik deze week Prediker in het leesrooster zag staan. Er is niets nieuws onder de zon, las ik verschillende keren. En zelfs als je denkt dat je iets nieuws hebt gevonden, dan blijkt het er al eens eerder geweest te zijn, volgens de schrijver. Diepzinnige woorden. Actueel ook. Toen en nu. In kleine en grote dingen.

Ik kijk nog een keer in de spiegel. De rok staat best goed. Ik neem hem mee naar de kassa en reken af. „Leuk hè, die nieuwe collectie”, zegt de dame die me tas en rok overhandigt enthousiast.

Ze draagt een lichtbruin ribbelbloesje.